Z nauczania Kościoła
Eucharystia - uczta paschalna i eschatyczna .
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 03, marzec 2009
wydrukuj ten artykułIzaak Wielki (+461), Zaprosiła mnie wiara
Zaprosiła mnie wiara, abym używał jej zapasów, kazała mi zająć miejsce przy swoim stole, podała mi owoce ducha i wyrównała ścieżkę do swej bramy, abym mógł po niej iść wygodnie. Wyprowadziła mnie na właściwą ścieżkę, abym nie popadł w haniebne błędy. Poszedłem za nią do jej mieszkania i przybyłem do miejsca pokoju. I ujrzałem zasoby, jakie przygotowała zaproszonym: ujrzałem jej dom ozdobiony pokojem, miłością i zgodą, a proroctwa znajdowały się tam w pokoju. Ujrzałem kielich, który zmieszała, wypełniony po brzegi nie winem, ale Krwią, a zamiast chleba leżało na stole zabite Ciało. Ujrzałem Krew – zdumiałem się, ujrzałem Ciało ofiarowane i przerażenie mnie ogarnęło. Skinęła do mnie: Jedz i milcz! Pij kielich, dziecko, a nic nie mów. Posadziła mnie wysoko na swej uczcie i dała mi miejsce zaszczytne. I rzekła do mnie: Pozostań przy mnie i pracuj dla mnie za wielką zapłatę! Zmieszała mi kielich swojej miłości i orzeźwiłem moje podniebienie. Z jej ręki zamiast wina wziąłem świętą Krew. Objąwszy mnie, położyła rękę pod mą głowę i podparła mnie jak dziecko.
Przygotowała mi Ciało i Krew i rzekła do mnie: Weź i raduj się. Wyszeptała mi przy stole rzeczy tajemne i ważne i zaśpiewała mi miłe pieśni, które mnie rozradowały. Zachęcała mnie, jak chłopca, pobudzała jak dziecko i pouczała mnie w hymnach opiewać te dobra, które mi przyniosła. Pokazała mi Ciało zabite, a kładąc je na moich ustach, rzekła z miłością: Bacz na to, co pożywasz!
Dała mi pióro Ducha i poprosiła mnie, abym napisał. Wziąłem, napisałem i wyznałem: To jest Ciało Boga. Podobnie biorąc kielich, wypiłem go na jej uczcie, i uderzył mnie aromat Ciała, które spożyłem. I to, co powiedziałem o Ciele, mianowicie że jest Ciałem Pańskim, to samo rzekłem o kielichu, że zawiera on Krew naszego Zbawiciela. To wszystko pokazała mi wiara na swojej uczcie i posłała mnie, abym wyszedłszy opowiadał prawdziwie i z pewnością.
Instrukcja Świętej Kongregacji Obrzędów Eucharisticum Mysterium (25.05.1967), nr 3:
[…] Msza Święta, czyli Wieczerza Pańska, jest jednocześnie, i to w sposób nierozdzielny, ofiarą, w której uwiecznia się Ofiara Krzyża; pamiątką śmierci i zmartwychwstania Pana, który mówi: „To czyńcie na moją pamiątkę” (Łk 22,19); świętą ucztą, w której przez uczestnictwo w Ciele i Krwi Pańskiej lud Boży uczestniczy w dobrach Ofiary Paschalnej, odnawia Nowe Przymierze jeden raz zawarte przez Boga z ludźmi w Krwi Chrystusa oraz ujawnia w figurze i uprzedza przez wiarę i nadzieję Ucztę Eschatologiczną w Królestwie Ojca, zwiastując śmierć Pańską, „aż przybędzie” (por. KL 6, 10, 47, 106; DK 4).
Tak więc we Mszy Świętej ofiara i święta uczta w ten sposób należą do tej samej tajemnicy, tak że jedno z drugim łączy się bardzo ścisłym węzłem.
Pan bowiem w samej Ofierze Mszy Świętej ofiaruje się, gdy „staje się obecny sakramentalnie jako duchowy pokarm wiernych pod postaciami chleba i wina” (Paweł VI, Mysterium fidei). I w tym też celu powierzył Chrystus Kościołowi tę Ofiarę, aby wierni uczestniczyli w niej zarówno duchowo przez wiarę i miłość, jak i sakramentalnie przez ucztę Komunii Świętej. Uczestnictwo zaś w Wieczerzy Pańskiej jest łączeniem się z Chrystusem, składającym się za nas w Ofierze Ojcu (por. Pius XII, Mediator Dei).
Katechizm Kościoła Katolickiego 1402 i 1403:
W starożytnej modlitwie Kościół sławi tajemnicę Eucharystii: O sacrum convivium in quo Christus sumitur. Recolitur memoria passionis eius; mens impletur gratia et futurae gloriae nobis pignus datur – „O Święta Uczto, na której przyjmujemy Chrystusa, odnawiamy pamięć Jego Męki, duszę napełniamy łaską i otrzymujemy zadatek przyszłej chwały”. Jeśli Eucharystia jest pamiątką Paschy Pana, jeśli przyjmując Komunię z ołtarza, otrzymujemy „obfite błogosławieństwo i łaskę”, to Eucharystia jest także zapoczątkowaniem niebieskiej chwały.
Podczas Ostatniej Wieczerzy sam Pan zwrócił uwagę uczniów na spełnienie się Paschy w Królestwie Bożym: „Powiadam wam: Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w Królestwie Ojca mojego” (Mt 26,29). Za każdym razem, gdy Kościół celebruje Eucharystię, przypomina sobie tę obietnicę, a jego wzrok kieruje się do Tego, „Który przychodzi” (Ap 1,4). Woła on w modlitwie o to przyjście Pana: „Maranatha!” (1 Kor 16,22), „Przyjdź, Panie Jezu!” (Ap 22,20); „Niech przyjdzie Twoja łaska, a przeminie ten świat!” (Didache 10,6).
