ks. Jacek Dziel
Zamyślenia w Dzień Pański - 4. niedziela Wielkanocy.
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 05, maj 2009
wydrukuj ten artykuł |
pobierz ten artykuł w wersji oryginalnej w pliku .pdf
JEZUS POWOŁUJE PASTERZY KOŚCIOŁA
Czwarta niedziela w okresie Wielkanocy w tradycji Kościoła nazywana jest niedzielą Dobrego Pasterza. Chrystus zmartwychwstały objawia nam niezwykłą troskę o wybranych uczniów. Stanowimy bowiem jedną Owczarnię, choć niestety tak bardzo wewnętrznie podzieloną. Istotną cechą tejże Owczarni jest to, że jest ona wspólnotą osób równych sobie, a zarazem bardzo wyraźnie zhierarchizowaną, ale w sposób odmienny od hierarchii świata. Im ktoś stoi wyżej, tym bardziej jest sługą swoich braci i sióstr. Pasterze, którzy stoją na czele wiernych, są powołani do służby, do złożenia życia za nich w ofierze. Im wyższa godność, im bardziej prestiżowe stanowisko w Kościele, tym bardziej konieczne jest uniżenie i gotowość na doświadczenie upokorzenia.
Święty Piotr, gdy głosił Dobrą Nowinę całemu narodowi wybranemu, spotykał się z zarzutami i niesprawiedliwymi osądami, był odrzucany i niezrozumiany jak jego Mistrz. Został oskarżony przez swoich rodaków za czynione dobrodziejstwa, za wiarę w zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią! Mimo tych trudności potrafił z odwagą zaświadczyć, że poza imieniem Jezusa nie ma prawdziwego zbawienia. Jezus był dla Piotra Mistrzem, któremu zaufał – pozwolił, aby Chrystus poprowadził go nawet do Rzymu, gdzie czekała na niego brutalna śmierć! Nie cofnął się przed żadnym doświadczeniem, bo wiedział, kto go prowadzi, kto jest jego drogą.
Zaufanie do Boga jest również owocem spotkania św. Jana Apostoła ze zmartwychwstałym Panem. Mocą otrzymanej łaski wyznał wiarę w Boga i Jego miłość, jaką zostaliśmy obdarzeni. „[…] obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi […]” (1 J 3,2) – z radością ogłasza św. Jan całemu światu, choć ci, którzy są ze świata, nas nie znają. Z nadzieją zanurzoną w wieczności daje się prowadzić Dobremu Pasterzowi do bram Królestwa Niebieskiego, w którym „[…] będziemy do Niego podobni […]” (1 J 3,2).
Święty Jan ukazuje nam w Ewangelii Jezusa Dobrego Pasterza, który zna swoje owce i w wolności oddaje za nie swoje życie. Chrystus nie zostawia ludzi samych w dramatycznej sytuacji grzechu, Jemu zależy na nas, którzy Mu ufamy, i dlatego złożył życie w ofierze. Ale troszczy się również o tych, którzy są daleko, bo opuścili Jego Owczarnię. Dobry Pasterz szuka zagubionych, sprowadza błądzących na właściwą drogę, leczy zranionych, aby nastała „[…] jedna owczarnia i jeden pasterz” (J 10,16).
Jezus Chrystus nadal kieruje swoim Kościołem przez duszpasterzy, których nieustannie powołuje, nawraca i uświęca, którym błogosławi na wieki i których obdarza swoją nieskończoną miłością. Jednocześnie musimy pamiętać, że skoro w Kościele jesteśmy nawzajem za siebie odpowiedzialni, to tym bardziej spoczywa na nas odpowiedzialność za naszych pasterzy – biskupów i kapłanów. W duchu solidarności z nimi modlimy się za nich, wspieramy ich na co dzień w trudzie posługiwania, mamy odwagę upomnieć ich, gdy sieją zgorszenie. Potrzeba również naszej modlitwy za tych, do których Pan Bóg kieruje powołanie, aby mieli siłę zaufać Panu i pójść wskazaną drogą. Rozpoczynający się tydzień stanowi szczególną okazję do modlitwy w tej intencji. Obyśmy tylko, mimo zabiegania, znaleźli choć trochę czasu na okazanie troski o naszych obecnych i przyszłych pasterzy!
