Liliana Florek, Brzegi
Komunia chorych i Wiatyk. Katecheza o sakramentalnej posłudze chorym dla starszych uczniów szkoły podstawowej i ponadpodstawowej
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 01, styczeń - luty - marzec 2022
wydrukuj ten artykułDrodzy Rodzice, Katecheci i Wychowawcy!
Cierpienie jest nierozłącznym elementem ziemskiej egzystencji człowieka i pomimo ogromnych postępów nauki ludzkość pozostaje wobec niego wciąż bezradna. Chrystus nadaje jednak cierpieniu nowy sens. Jego nauczanie i postępowanie wskazuje, że Bóg nie chce cierpienia człowieka, ale obdarza go w chorobie i strapieniach szczególną miłością i bliskością, wyrażającą się w Jezusie Chrystusie, który „obarczył się naszym cierpieniem, dźwignął nasze słabości” (Iz 53,4). Troski o chorych i cierpiących Pan Jezus uczy także swoich uczniów, a ich odwiedzanie zalicza nawet do czynów miłości bliźniego decydujących o zbawieniu wiecznym (por. Mt 25,36.43). Dzisiaj także, wśród wielu pobożnych praktyk Kościoła, można wymienić odwiedziny u osób chorych i starszych z posługą spowiedzi i Komunii Świętej. Z takich odwiedzin korzystają przede wszystkim osoby w podeszłym wieku, które ze względu na stan zdrowia nie mogą pójść do kościoła. Powszechnie przyjętą jest także praktyka udzielania chorym sakramentu namaszczenia, a w przypadkach nagłych zachorowań, zwłaszcza groźnych dla życia – Wiatyku, czyli ostatniej Komunii Świętej w doczesnym życiu. Poniższa katecheza powinna przybliżyć uczniom warunki, sposoby i okoliczności przyjmowania Komunii Świętej przez osoby chore i umierające, a także stworzyć klimat wobec śmierci, aby potrafili przeżywać ją godnie, z wiarą i nadzieją.
KOMUNIA CHORYCH I WIATYK
Katecheza o sakramentalnej posłudze chorym dla starszych uczniów szkoły podstawowej i ponadpodstawowej
CELE KATECHEZY:
– Uczeń zna warunki i zasady udzielania Wiatyku osobom umierającym.
– Uczeń rozumie potrzebę odwiedzania chorych.
– Uczeń swobodnie wypowiada się na temat sakramentu
namaszczenia chorych.
SŁOWA KLUCZE:
Wiatyk, Komunia Święta dla chorych
UWAGI METODYCZNE:
1. (...)
