ks. Krystian Sammler duszpasterz archidiecezjalny nadzwyczajnych szafarzy Komunii Świętej Kuria Metropolitalna w Poznaniu
Kilka słów wprowadzenia w funkcję nadzwyczajnego Komunii Świętej
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 01, styczeń 2021
wydrukuj ten artykułKilka słów wprowadzenia w funkcję
nadzwyczajnego szafarza
Komunii Świętej
Coraz częściej w naszych paraiach możemy
spotkać mężczyzn, którzy ubrani w białą albę pomagają
kapłanowi rozdzielać
Komunię Świętą, a po zakończeniu
Eucharystii, już bez
szaty liturgicznej, odbierają
od celebransa bursę (specjalna
torba zawieszana na
szyję, która służy do przenoszenia
Najświętszego Sakramentu), udają się do
chorych i tych, którzy nie mogą przybyć na Mszę
Świętą, aby zanieść im – gdy o to proszą – Komunię
Świętą.
To nadzwyczajni szafarze Komunii Świętej,
którzy zostali wybrani, przygotowani i pobłogosławieni
przez Kościół do wykonywania – zgodnie
z odpowiednimi przepisami liturgicznymi – swojej
funkcji, która zasadniczo ma koncentrować się
właśnie na zanoszeniu Ciała Pańskiego – zwłaszcza
w Dzień Pański – chorym do ich domów, aby
mogli trwać w jedności z Jezusem i Kościołem, gdy
niosą krzyż choroby, kalectwa lub innej niemożności
udziału w Świętej Wieczerzy we wspólnocie
ludzi wiary w kościele paraialnym.
Choć funkcja nadzwyczajnego szafarza niejako
„odżyła” zaraz po Soborze Watykańskim II
(1962-1965) i jest obecna w praktyce liturgicznej
Kościoła już ponad pięćdziesiąt lat, nadal budzi
wiele kontrowersji, pytań i niezrozumienia. Najczęściej
taki stan rzeczy ma swoje zakorzenienie
w braku wiedzy dotyczącej tego, w jaki sposób
na przestrzeni wieków, począwszy od Chrystusa,
kształtowało się rozumienie i sprawowanie
Eucharystii, przyjmowanie Komunii Świętej
oraz – trzeba to stwierdzić z wielkim smutkiem
i zdziwieniem – w negowaniu znaczenia reformy
Kościoła, zmian w postrzeganiu posługiwania
wiernych świeckich w kreowaniu życia euchary-
Historia Kościoła pokazuje, że chrześcijanie
spotykali się w prywatnych domach. (...)
