ks. Maciej Zachara MIC
Obrzędy chrztu dzieci i dorosłych zredukowane do jednej celebracji (IX do XVII w.)
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 12, grudzień 2020
wydrukuj ten artykułCzas od IX do XVII wieku możemy omówić oczywiście tylko panoramicznie. Jest to okres, w którym liturgia rzymska staje się liturgią prawie całego chrześcijańskiego Zachodu, a inne obrządki liturgiczne zostają albo wchłonięte przez rzymski albo zmarginalizowane (ambrozjański i hiszpański). Generalizuje się praktyka chrztu niemowląt jak najszybciej po urodzeniu. Obrzęd chrzcielny zostaje zredukowany do jednej ciągłej celebracji. Teologia scholastyczna dokonuje systematycznego opracowania traktatu o sakramentach, a Magisterium Kościoła doprecyzowuje niektóre sprawy.
Liturgia
W okresie renesansu karolińskiego liturgia rzymska została przyjęta w państwie Franków, w miejsce dawnej liturgii galijskiej. Jeden z karolińskich liturgistów, św. Benedykt z Anianu (†821), w sporządzonym przez siebie Suplemencie do papieskiego Sakramentarza gregoriańskiego umieścił rytuał chrzcielny komasujący w jednej celebracji dotychczasowe rozłożone w czasie obrzędy katechumenatu i chrztu, opisane w poprzednim artykule. Rytuał ten stał się podstawą dla wszystkich późniejszych obrzędów chrztu dzieci w rycie rzymskim, do potrydenckiego Rituale Romanum z 1614 roku włącznie. Zmiany obrzędowe między rytuałem św. Benedykta a Rituale Romanum miały już charakter drugorzędny i polegały na pewnym uporządkowaniu rytu, skróceniu egzorcyzmów, dodaniu niektórych nowych elementów (dialog wstępny, ryt świecy) oraz na całkowitej autonomizacji obrzędu. (...)
