ks. Janusz Królikowski
Sakrament Chrystusowego wydania na krzyżu
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2020
wydrukuj ten artykułW nauczaniu Kościół podkreśla, że o życiu duchowym wspólnoty
i każdego chrześcijanina decyduje więź z Chrystusem dokonująca się
za pośrednictwem Eucharystii. Aby uzasadnić to przekonanie,
koniecznie musimy zatrzymać się w naszych refleksjach nad jej rozumieniem
jako „sakramentu”, który tę więź opisuje i skutecznie sprawia.
Od doskonałej ofiary
do skuteczngo sakramentu
Z ostatecznego charakteru Chrystusowej Ofiary krzyża, z racji jej najwyższej doskonałości, wynika, że nie potrzebuje ona już powtórzenia – dokonała się „raz na zawsze”, jak podkreśla List do Hebrajczyków, ale wystarczy jej „pamiątka”. Pamiątka w sensie religijno-liturgicznym i teologicznym nie jest jakimś prostym przypomnieniem o fakcie ani jego symbolem, który tylko przywołuje coś na myśl, czy też nawiązuje do czegoś, ponieważ byłoby to zupełnie nic nie znaczące wobec zbawczej „rzeczywistości” Ofiary Chrystusa na krzyżu, gdyż jedynie w niej jest zawarta łaska. Można by oczekiwać czegoś, co sytuuje się „między” nieużytecznym i niemożliwym do dokonania powtórzeniem a nieskutecznym przypomnieniem – potrzebujemy więc sakramentu lub pamiątki, z której rzeczywiście wyłania się obecność.
W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus nie zostawił Apostołom jakiegoś mglistego odwołania do siebie, ale swoje Ciało wydane i swoją Krew wylaną, czyli swoją Ofiarę paschalną, która w znaku uczty jest Jego pamiątką. (...)
