ks. Łukasz Szczeblewski
Wprowadzenie do cyklu
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 01, styczeń 2020
wydrukuj ten artykułDokumenty Kościoła podkreślają jednoznacznie, iż celem każdej liturgii jest uwielbienie Boga i uświęcenie człowieka. Szczególnie to działanie uwidacznia się w znakach sakramentalnych, nie ma bowiem liturgii bez sakramentów.
Najogólniej sakramentem (łac. sacramentum) określamy dzisiaj widzialny znak niewidzialnej łaski Bożej. W każdym z sakramentów można wyróżnić dwie płaszczyzny: widzialną i niewidzialną. Pierwszą stanowią różnego rodzaju gesty i obrzędy, którym towarzyszą odpowiednie słowa. Z kolei druga to niewidzialny dar duchowy w postaci łaski sakramentalnej. Za przykład może posłużyć sakrament chrztu, w którym część widzialną stanowi obrzęd zanurzenia w wodzie lub polania głowy wodą oraz wypowiedzenie formuły: „N. ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. Część niewidzialną stanowi łaska sakramentu, czyli zjednoczenie z Chrystusem i dziecięctwo Boże, zgładzenie grzechu pierworodnego oraz włączenie do wspólnoty Kościoła.
Sakramenty zostały ustanowione przez samego Chrystusa jako skuteczne znaki Jego działania. Ich szafowanie to wciąż jedno z podstawowych zadań Kościoła. Odpowiednie obrzędy związane z udzieleniem sakramentów zostały ściśle określone przez Stolicę Apostolską i zamieszczone w księgach liturgicznych zwanych rytuałami.
Udzielanie sakramentów może stanowić oddzielny obrzęd celebrowany poza liturgią mszalną, może też być połączone ze sprawowaniem Mszy Świętej. (...)
