o. Mariusz Uniżycki OFM
Sakramenty w encyklice Mediator Dei
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 01, styczeń 2020
wydrukuj ten artykułKościół Jezusa Chrystusa – Jego Mistyczne Ciało
i wspólnota Ludu Bożego żyje depozytem
pozostawionym przez Pana – przekazanym
następnym pokoleniom chrześcijan
przez Apostołów: Ewangelią i liturgią.
Te dwie rzeczywistości zbawcze są do tego stopnia nierozłączne i nierozdzielne, że stapiają się w jedno – Misterium Zbawienia.
Samo Objawienie, którego Bóg dokonał w Jezusie Chrystusie, jest niezmienne – „raz dane”. Natomiast jego rozumienie jest procesem – ulega historycznemu rozwojowi. Dotyczy to również sakramentów. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa nie wypracowano systematycznej teologii sakramentów. Po prostu Kościół celebrował chrzest, Eucharystię i inne misteria chrześcijańskie zgodnie z przekazywaną Tradycją. Refleksja nad sakramentami pojawiła się dopiero wraz z różnymi kontrowersjami, początkowo dotyczącymi ważności sprawowanych misteriów przez heretyków.
Teologia średniowieczna wypracowała systematyczne ujęcia sakramentologiczne. Znajdziemy je w dziełach św. Tomasza z Akwinu i dokumentach soborowych, zwłaszcza unijnego Soboru Florenckiego (1431-1449).
Dogmatyczne uporządkowanie sakramentologii jest dziełem Soboru Trydenckiego (1545-1563), w którego dokumentach ojcowie soborowi zawarli kompletną naukę na temat siedmiu sakramentów Kościoła. Trudno przecenić wkład Soboru Trydenckiego w rozwój katolickiej nauki o sakramentach. (...)
