Msza Święta - miesięcznik biblijno-liturgiczny

« powrót do numeru


o. Mariusz Uniżycki OFM
Sakramenty w encyklice Mediator Dei

Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 01, styczeń 2020

Kościół Jezusa Chrystusa – Jego Mistyczne Ciało

i wspólnota Ludu Bożego żyje depozytem

pozostawionym przez Pana – przekazanym

następnym pokoleniom chrześcijan

przez Apostołów: Ewangelią i liturgią. 

 

Te dwie rzeczywistości zbawcze są do tego stopnia nierozłączne i nierozdzielne, że stapiają się w jedno – Misterium Zbawienia.

Samo Objawienie, którego Bóg dokonał w Jezusie Chrystusie, jest niezmienne – „raz dane”. Natomiast jego rozumienie jest procesem – ulega historycznemu rozwojowi. Dotyczy to również sakramentów. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa nie wypracowano systematycznej teologii sakramentów. Po prostu Kościół celebrował chrzest, Eucharystię i inne misteria chrześcijańskie zgodnie z przekazywaną Tradycją. Refleksja nad sakramentami pojawiła się dopiero wraz z różnymi kontrowersjami, początkowo dotyczącymi ważności sprawowanych misteriów przez heretyków.

Teologia średniowieczna wypracowała systematyczne ujęcia sakramentologiczne. Znajdziemy je w dziełach św. Tomasza z Akwinu i dokumentach soborowych, zwłaszcza unijnego Soboru Florenckiego (1431-1449).

Dogmatyczne uporządkowanie sakramentologii jest dziełem Soboru Trydenckiego (1545-1563), w którego dokumentach ojcowie soborowi zawarli kompletną naukę na temat siedmiu sakramentów Kościoła. Trudno przecenić wkład Soboru Trydenckiego w rozwój katolickiej nauki o sakramentach. (...)

Uwaga! To jest tylko fragment artykułu. Pełną wersję przeczytasz w numerze dostępnym w Wydawnictwie Hlondianum:

« powrót do numeru