ks. Marcin Stefanik SChr
Księgi liturgiczne (5) – Mszał rzymski (1)
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2019
wydrukuj ten artykułNajbardziej popularną, a zarazem należącą do najważniejszych ksiąg liturgicznych, używaną podczas celebracji Mszy Świętej jest Mszał rzymski (łac. missale). Nie jest on księgą, która istniała w jednolitej kompozycji od początków Kościoła. Tak naprawdę mszał powstawał na przestrzeni dziejów w wyniku połączenia: sakramentarza (składającego się z wielu karteczek, na których były teksty mszalne), lekcjonarza oraz Ordines Romani (księgi zawierającej opisy celebracji liturgicznych, zwłaszcza Eucharystii i sakramentów).
Dzisiaj, posługując się kalendarzem liturgicznym, nie mamy problemu, aby we właściwy sposób wyznaczyć formularz mszalny na konkretny dzień. Do V wieku teksty te były w większości improwizowane. Stąd podnoszono wielokrotnie, aby je spisywać i w ten sposób uniknąć nie tylko jakichś błędów, ale przede wszystkim rozpowszechnionego wielomówstwa. Teksty te były zatwierdzane przez biskupa. Na polu ujednolicenia i działań zmierzających do spójności tekstów prym wiodły wielkie ośrodki liturgiczne. Wiek X przynosi sakramentarze, czyli księgi zawierające teksty przynależne wyłącznie celebransowi. Z czasem, kiedy rosła popularność tak zwanych mszy prywatnych, do jednej księgi zaczęto dodawać kolejne teksty, tak, aby uniknąć zbędnych poszukiwań po innych woluminach. W ten sposób zaczął się rodzić missale plenarium. W wieku XII do mszału włączono teksty o świętych, a w XV msze wotywne. (...)
