ks. Łukasz Szczeblewski
Magnificat
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 10, październik 2019
wydrukuj ten artykułNa kartach Ewangelii św. Łukasza możemy odnaleźć opis wizyty Maryi w domu Elżbiety i Zachariasza, rodziców św. Jana Chrzciciela, w Ain Karem (Łk 1,39-56). Wydarzenie to miało miejsce po zwiastowaniu i zostało określone mianem nawiedzenia św. Elżbiety. W świetle Łukaszowej relacji w czasie spotkania z Elżbietą Maryja uwielbiła Boga słowami radosnego hymnu, rozpoczynającego się od słów: „Wielbi dusza moja Pana”. Ta modlitwa dziękczynienia od pierwszego słowa tekstu łacińskiego – „Magnificat anima mea Dominum” – została nazwana Magnificat. Należy ona do grupy kantyków (łac. canticum – pieśń), czyli pieśni zaczerpniętych z Biblii i charakteryzujących się budową psalmodyczną (podział na wersety o różnej długości). Magnificat nazywany jest także Pieśnią Maryi lub Kantykiem Maryi.
Tekst biblijny przypisuje autorstwo kantyku Najświętszej Maryi Pannie. Niewątpliwie jednak jest on kompilacją tekstów Starego Testamentu. Wybrzmiewają w nim między innymi mocne echa hymnu Anny (1 Sm 2,1‑10). Wielu biblistów zaznacza, że autorem pieśni była osoba dobrze znająca poezję starotestamentalną i sposób układania pieśni, a Ewangelista oddał jedynie wewnętrzy stan Maryi, posługując się znanymi już sformułowaniami.
Św. Ambroży w jednym z komentarzy podkreślił, iż Maryja w hymnie Magnificat „adoruje z pobożnym uczuciem Jedynego Boga, od którego wszystko pochodzi, oraz Jedynego Pana, dzięki któremu istnieją wszystkie rzeczy”. (...)
