ks. Jan Hadalski SChr
Żyć tajemnicą Chrystusa
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 09, wrzesień 2019
wydrukuj ten artykułŻyć tajemnicą Chrystusa
Uważny czytelnik „Mszy Świętej” na podstawie lektury wielu artykułów zasadniczej części każdego numeru naszego miesięcznika w ostatnich latach – a przybliżamy w nich tematy związane z przeżywaniem tajemnicy Chrystusa w czasie – z pewnością zauważy, że rok liturgiczny, tym samym również kalendarz liturgiczny, to rzeczywistość złożona i dynamiczna. W najprostszych słowach można powiedzieć, że rok liturgiczny stanowi sam Jezus Chrystus i Jego misterium paschalne, które Kościół uobecnia i celebruje „dziś” sakramentalnie. Papież Pius XII w encyklice „Mediator Dei” podkreśla ów dynamiczny charakter roku liturgicznego, mówiąc: „Rok liturgiczny nie jest zimnym i bezwładnym przedstawieniem wydarzeń z przeszłości, ani też prostym i czczym przypomnieniem wypadków z dawnych wieków. Jest to raczej sam Chrystus, który trwa w swoim Kościele i kroczy drogą swojego ogromnego miłosierdzia, którą rozpoczął za swego doczesnego życia, gdy przechodził dobrze czyniąc (por. Dz 10,38), w tym najlitościwszym zamiarze, aby ludzie zbliżyli się do Jego tajemnic i nimi żyli”. Taką dynamiczną rzeczywistością jest też kalendarz liturgiczny. Nie jest on księgą liturgiczną, nie używa się go przy sprawowaniu liturgii, to jednak jego ważne znaczenie polega na tym, że odzwierciedla on i porządkuje strukturę roku liturgicznego. Niejako zawiaduje rozkładem okresów i dni liturgicznych: niedziel, uroczystości, świąt, wspomnień i ferii w całym roku liturgicznym, porządkuje je w czasie.
Misterium Chrystusa w czasie Kościół celebruje przez wypełnianie czynności liturgicznych: sprawowanie Mszy Świętej, sakramentów, sakramentaliów i liturgii godzin. Również oddając cześć świętym z Maryją na czele i aniołom, o których mówimy więcej w artykule otwierającym bieżący numer „Mszy Świętej”, wspólnota Kościoła celebruje misterium paschalne Chrystusa. Przez te celebracje rok liturgiczny staje się dla wiernych prawdziwą szkołą duchowości i drogą ku świętości. Ale Kościół pragnie dopełnić tę duchową formację wiernych także poprzez inne, nieliturgiczne pobożne czyny, jednak powiązane z różnymi okresami roku liturgicznego. „Konstytucja o liturgii świętej” czyny te nazywa „pobożnymi ćwiczeniami” (chodzi o pouczenia, modlitwę oraz uczynki pokutne i miłosierdzia). Szczególne znaczenie i wartość mają one w okresach mocnych roku liturgicznego (Adwent i Wielki Post) czy w kwartalne dni modlitw. Właśnie tym ostatnim poświęcony jest drugi z artykułów bieżącego numeru miesięcznika.
Kiedy do ręki weźmie się rubrycelę (kalendarz liturgiczny dla diecezji), można w niej odnaleźć także inne obchody, posiadające uzasadnienie nie tyle liturgiczne, co duszpasterskie, przypisane do konkretnych okresów, tygodni czy dni kalendarza liturgicznego. One również podlegają swoistej dynamice, niektóre są stałe – coroczne, niektóre specjalnie ustanowione dla Kościoła powszechnego albo obchodzone tylko w Kościołach partykularnych, jednorazowe, pojawiające się na bieżąco, aby wspólnoty wierzących wyczulić na pewne aktualne zjawiska, pogłębić ducha i pobudzić do gorliwego chrześcijańskiego działania. Przykładem jest tutaj Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy, którego datę obchodu papież Franciszek przeniósł z drugiej niedzieli po uroczystości Objawienia Pańskiego na ostatnią niedzielę września.
Starajmy się więc coraz głębiej poznawać misterium Chrystusa
i nim żyć, a skromną pomocą na tej drodze niech będą łamy
naszego miesięcznika. Zapraszam do lektury.
