ks. Tomasz Bać
Organiczna struktura roku liturgicznego Cały Chrystus obecny i żyjący w swoim Kościele
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 07, lipiec 2019
wydrukuj ten artykułW powszechnej świadomości ludzi ochrzczonych rok liturgiczny to ciąg celebracji, w których począwszy od pierwszej niedzieli Adwentu aż do uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata Kościół przechodzi przez poszczególne wydarzenia zbawcze związane z życiem Chrystusa, Maryi i świętych. Poniekąd takie spojrzenie jest prawdziwe, ponieważ co roku w doświadczeniu modlącego się Kościoła powtarzają się te same celebracje dokładnie opisane w księgach liturgicznych. Dzięki temu poszczególne okresy liturgiczne, uroczystości, święta i wspomnienia następują po sobie w sposób uporządkowany i w miarę logiczny. I tak Adwent jest nierozłącznie związany z oczekiwaniem na przyjście Chrystusa w tajemnicy wcielenia, a Boże Narodzenie i Epifania kierują wzrok Kościoła na wypełnienie się proroctw Starego Testamentu w odniesieniu do oczekiwanego Mesjasza. W ten sam sposób Wielki Post to czas nawrócenia i odnowy chrztu, a w okresie wielkanocnym Kościół przeżywa największą z możliwych radości, której fundamentem jest prawda o zmartwychwstaniu Chrystusa. W okresie zwykłym natomiast wspólnota Kościoła spokojnie kroczy drogą Ewangelii i nauczania Chrystusa, którego rytm wyznaczają poszczególne niedziele. Należy jednak zaznaczyć, iż takie spojrzenie nie oddaje w pełni istoty i dynamiki roku liturgicznego. Gdy bowiem na liturgię jako taką oraz na jej dynamikę spojrzy się z perspektywy teologicznej, to oczywiście struktury nadal pozostaną takie same, celebracje liturgiczne będą następować po sobie według ustalonego przez Kościół porządku, a związane z nimi tradycje ludowe i folklorystyczne będą nadawały poszczególnym okresom, uroczystościom charakterystyczny dla nich koloryt, ale znacząco zmieni się sposób spojrzenia na całość celebrowanego misterium. (...)
