o. Adam Wojtczak OMI
Ku poprawnemu rozumieniu i praktykowaniu kultu maryjnego
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 07, lipiec 2019
wydrukuj ten artykułKult maryjny towarzyszy dziejom Kościoła od ich początku, stanowi jego istotne znamię. Malowidła maryjne z II wieku, zachowane w katakumbach, i modlitwa Pod Twoją obronę, znana już w III stuleciu, potwierdzają tę prawdę. Później pojawiły się święta maryjne, kościoły pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny i sanktuaria maryjne. Dla wielu rodzin zakonnych Maryja stała się wzorem życia poświęconego Bogu. Wgląd w kult maryjny umożliwiają modlitwy, pieśni, nabożeństwa i akty zawierzenia kierowane do Maryi, a wraz z Nią do Boga.
Wiara Kościoła w zbawcze posłannictwo Dziewicy Maryi wyrasta z Bożego objawienia i dlatego stanowi ono zasadniczy punkt odniesienia w motywacji kultu maryjnego. Zasada, że prawo wiary (lex credendi) warunkuje prawo modlitwy (lex orandi), głosi, iż pobożność maryjna jest wyrazem posłuszeństwa wiary. Inaczej mówiąc, jest ona pełną czci i uznania odpowiedzią chrześcijan na historiozbawcze posłannictwo Matki Jezusa.
Ewangelie ukazują Maryję w świetle wyjątkowej wielkości i godności. Anioł Gabriel nie ogranicza się tylko do przekazania Maryi Bożej propozycji, aby została Matką Chrystusa, lecz zwraca się do Niej słowami podziwu i pochwały: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą […]. Nie bój się, znalazłaś bowiem łaskę u Boga” (Łk 1,28.30). Elżbieta wysławia zaś osobę i postawę Maryi: „Błogosławiona jesteś między niewiastami […]. (...)
