ks. Jan Miazek
Teologiczne treści okresu zwykłego w roku liturgicznym
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 07, lipiec 2019
wydrukuj ten artykułW roku liturgicznym okres zwykły, zwany też okresem w ciągu roku, chociaż najdłuższy ze wszystkich, pozostaje w cieniu tak zwanych okresów mocnych. Wydaje się taki zwykły i bez większego znaczenia, a przecież przez wiele tygodni roku, korzystając z jego teologicznego bogactwa, coraz głębiej wchodzimy w rozumienie tajemnicy Chrystusa.
Powstanie i rozwój
Okres zwykły istniał właściwie od zarania Kościoła, ponieważ chrześcijanie od początku świętowali niedzielę – Paschę tygodniową. Niedziele roku wyznaczały rytm chrześcijańskiego życia wiarą. Wraz z powstaniem dorocznego święta Paschy (połowa II wieku) i Bożego Narodzenia (pierwsza połowa IV wieku) pojawiło się przygotowanie do tych uroczystości i przedłużone ich świętowanie. Dwa cykle nabrały szczególnego znaczenia: cykl Wielki Post – Wielkanoc – Pięćdziesiątnica oraz cykl Adwent – Boże Narodzenie – Objawienie Pańskie. W wyniku takiego ukształtowania się roku liturgicznego zmniejszyła się liczba niedziel „zwykłych”, w sposób naturalny wyłonił się „okres zwykły” w naszym rozumieniu.
W najstarszych księgach liturgicznych niedziele zwykłe różnie są zamieszczane. Sakramentarz Gelazjański zawiera szesnaście formularzy mszalnych umieszczonych razem pod wspólnym tytułem: Na dni niedzielne. W Sakramentarzu Gregoriańskim, w którym Msze poszczególnych okresów i Msze o świętych są przemieszane według miesięcy, niedziele zwykłe są określane w odniesieniu do święta, które je poprzedza lub po nich następuje. (...)
