ks. Łukasz Szczeblewski
Lauda Sion Salvatorem
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 06, czerwiec 2019
wydrukuj ten artykułChwał Syjonie, Zbawiciela (łac. Lauda Sion Salvatorem) to sekwencja mszalna na uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, popularnie nazywaną świętem Bożego Ciała. Lauda Sion jest poetyckim hymnem o tajemnicy Eucharystii. Autorstwa sekwencji do dzisiaj nie rozstrzygnięto. Wśród badaczy nie brak jednak opinii, że pochodzi ona z XIII wieku, a jej autorem jest św. Tomasz z Akwinu.
Sekwencja (od łac. sequentia – ciąg dalszy) to śpiew w liturgii występujący między czytaniami, ściśle związany z aklamacją Alleluja. Geneza sekwencji wiąże się z praktyką podkładania tekstu pod długie melizmaty muzyczne (tzw. jubilus), występujące przy śpiewie aklamacji Alleluja. Twórczość sekwencyjna od IX wieku zyskiwała coraz większą popularność. Za złoty okres powstawania sekwencji uznaje się X-XIII wiek. Kompozycje te stopniowo stawały się rymowane i rytmiczne, a ich melodie zyskały sylabiczny charakter (jedna sylaba odpowiadała jednej nucie melodii). Cechą charakterystyczną melodii sekwencji jest paralelność strof. Strofy danej pary śpiewane są na tę samą melodię. Sekwencje tworzono na wszystkie większe obchody religijne. Szacuje się, iż w okresie średniowiecza powstało około pięć tysięcy tego rodzaju kompozycji.
Bujną twórczość sekwencyjną zakończyła reforma Soboru Trydenckiego (1545-1563). W Missale Romanum (1570) zachowano jedynie cztery sekwencje: Victimae paschali laudes (Wielkanoc); Veni, Sancte Spiritus (Zesłanie Ducha Świętego); Lauda Sion Salvatorem (Boże Ciało) oraz Dies irae (Msza za zmarłych). (...)
