ks. Łukasz Szczeblewski
Litania loretańska
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 05, maj 2019
wydrukuj ten artykułTrudno wyobrazić sobie dzisiaj zbiór modlitw chrześcijańskich bez Litanii loretańskiej. Stanowi ona nieodłączny element nabożeństwa majowego, różańcowego oraz innych, a także pobożności prywatnej. Niejednokrotnie określana jest mianem „drogocennego kamienia wśród wszystkich litanii”.
Nazwa tej modlitewnej formy (gr. litaneia, łac. litania) oznacza prośbę, błaganie. Wywodzi się ona z żydowskiej liturgii synagogalnej. Pierwszą litanią stosowaną w kulcie chrześcijańskim była Litania do Wszystkich Świętych. Na jej wzór stopniowo redagowano kolejne tego rodzaju modlitwy. Forma ta znalazła swoje miejsce także w kulcie maryjnym. Najstarsze litanie ku czci Matki Chrystusa pochodzą z XII wieku. Jedną z nich jest tak zwana Litania wenecka. Litanie maryjne w następujący sposób charakteryzuje Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii: „Wśród form modlitwy do Najświętszej Dziewicy zalecanych przez Kościół znajdują się litanie. Polegają one na dość długiej serii wezwań do Maryi, następujących po sobie w jednakowym rytmie i stwarzających jakby modlitewny strumień uwielbień i błagań. Wezwania bowiem, przeważnie bardzo krótkie, składają się z dwu części: pierwsza jest wychwalaniem (Panno łaskawa), druga – błaganiem (módl się za nami)” (n. 203).
Litania loretańska (łac. Litaniae lauretanae) pojawiła się dopiero w XV wieku. (...)
