ks. Marian Cynka
Grób Pański w tradycji Kościoła – dawniej i dziś
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 04, kwiecień 2019
wydrukuj ten artykułLiturgię Wielkiego Piątku, naznaczoną bólem i pokutą Kościoła, który obchodzi w tym dniu pamiątkę męki i śmierci Pana naszego Jezusa Chrystusa, kończy procesyjne odniesienie Najświętszego Sakramentu do specjalnie na ten czas przygotowanego w kościele grobu Chrystusa. Przy grobie Pańskim, zwanym też Bożym grobem, symbolicznym miejscu, upamiętniającym złożenie ciała Chrystusa, zaczyna się święta noc czuwania w rozpamiętywaniu największego dramatu, jaki wydarzył się w dziejach ludzkości. W tradycji polskiej towarzyszą jej rzewne pieśni.
Trochę historii
Geneza wznoszenia w kościołach Bożego grobu wywodzi się z Palestyny. Tam w roku 1099 działał zakon bożogrobców powstały przy sanktuarium Grobu Chrystusa po zdobyciu Jerozolimy przez krzyżowców. Była to wspólnota powołana przez Godfryda z Bouillon lub jego następcę Baldwina I, składająca się z uczestników wyprawy krzyżowej w celach obronnych, charytatywnych i kultowych. To grupa rycerzy w białych płaszczach z naszytym na nie czerwonym krzyżem. Natomiast duchowni, używający czarnej szaty, z tytułu chrześcijańskich posług przy Grobie Chrystusa szybko zyskali we wspólnocie priorytet, który wzrastał w miarę wygasania działań grupy rycerskiej. W duchowości i działalności duszpasterskiej bożogrobców dominował charakterystyczny dla tego zakonu kult męki Pańskiej i Grobu Chrystusa. Toteż kościoły przyklasztorne bożogrobców budowano przeważnie na wzór bazyliki Bożego Grobu w Jerozolimie i nadawano im jego wezwanie. (...)
