ks. Jan Miazek
Wielka Sobota: teologia – liturgia – pobożność ludowa
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 04, kwiecień 2019
wydrukuj ten artykułW Mszale rzymskim czytamy: „W Wielką Sobotę Kościół trwa przy grobie Pańskim, rozważając mękę i śmierć Chrystusa. Powstrzymuje się od sprawowania ofiary, dlatego główny ołtarz pozostaje obnażony”. W starożytności, tak w Rzymie, jak i na Wschodzie, Kościół nie gromadził się nawet na wspólnej modlitwie, był to zatem dzień ściśle aliturgiczny. Kościół naśladował pobożne niewiasty: Marię Magdalenę i drugą Marię, które po pogrzebie Jezusa w piątkowy wieczór „pozostały tam, siedząc naprzeciw grobu” (Mt 27,61). Wierni tej tradycji nie celebrujemy dziś Eucharystii, ale modlimy się liturgią godzin, starając się o jej sprawowanie w naszych kościołach. Z czasem Wielka Sobota stała się także dniem błogosławienia pokarmów i nawiedzania grobu Pańskiego.
Chrystus zstąpił do piekieł
W Apostolskim symbolu wiary (Skład apostolski) znajdujemy następujące słowa mówiące o Jezusie Chrystusie: „ukrzyżowan, umarł i pogrzebion, zstąpił do piekieł, trzeciego dnia zmartwychwstał”. Artykuł wiary, że Chrystus zstąpił do piekieł, pojawił się na Wschodzie w IV wieku, prawdopodobnie w Syrii i wtedy też został włączony do tekstu Symbolu. Choć wszedł do Symbolu stosunkowo późno, to jednak był wyrazem rzymskiej wiary apostolskiej mającej oparcie w Piśmie Świętym. Liczne wypowiedzi Nowego Testamentu o powstaniu Jezusa z martwych zakładają, że przed zmartwychwstaniem przebywał On w krainie zmarłych nazywanej piekłem, szeolem, hadesem lub otchłanią. (...)
