ks. Łukasz Szczeblewski
Anioł Pański
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 03, marzec 2019
wydrukuj ten artykułModlitwa Anioł Pański (łac. Angelus Domini) należy do grupy najbardziej znanych i praktykowanych dzisiaj modlitw chrześcijańskich. Stanowi ona wspomnienie tajemnicy wcielenia Syna Bożego, w której szczególną rolę odegrała Najświętsza Maryja Panna. Podstawą tej modlitwy jest biblijny przekaz spotkania Maryi z Archaniołem Gabrielem w Nazarecie (Łk 1,26-36).
Proces jej kształtowania i popularyzacji obejmuje kilka stuleci. W XIII wieku w zakonach franciszkańskich istniał zwyczaj wieczornego bicia dzwonów, które były sygnałem do wygaszania ognia. Po komplecie (modlitwie na zakończenie dnia) odmawiano wówczas Pozdrowienie anielskie. Zwyczaj ten wprowadzano także dla wiernych świeckich. W 1318 roku papież Jan XXII (1316-1338) zalecił bicie w dzwony wieczorem i dodał łaskę odpustu za trzykrotne odmównie Zdrowaś Maryjo.
Zwyczaj odmawiania Ave Maria nie ograniczał się jedynie do godzin wieczornych. Znane są świadectwa bicia dzwonów i odmawiania Pozdrowienia anielskiego także rano. Taką praktykę odnotowano pod koniec XIII wieku w klasztorze benedyktyńskim na Monte Cassino. Ponadto w 1317 roku biskup Parmy zalecił odmawianie rano trzy razy Ojcze nasz i Zdrowaś Maryjo.
Najpóźniejszą praktyką jest odmawianie Angelus Domini w południe. Pod koniec XV wieku dzwoniono w piątkowe południe, aby uczcić mękę Chrystusa. W 1456 roku papież Kalikst III (1455-1458) zarządził, aby dzwonić w dzwony i odmawiać trzykrotnie Pater noster i Ave Maria oraz prosić o Bożą pomoc w obronie przed Turkami. (...)
