ks. Bogusław Grzebień
Znaki szczególne
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 12, grudzień 2018
wydrukuj ten artykuł„Co jest święte? Pismo Święte nie udziela z początku odpowiedzi na to pytanie, choćby przez odniesienie do świętych znaków, bez względu na to, czy są nimi święte miejsca, obrazy, ryty, czy coś innego, co szczególnie intensywnie wskazywałoby na Boga i jako napełnione Bożą mocą, jest otaczane wiarą i głęboko przeżywane” (E. Kapellari).
Pismo Święte chce przede wszystkim dać odpowiedź na pytanie: „Kto jest święty?” i stwierdza lapidarnie, że święty jest Bóg: „Pośrodku ciebie Ja-Święty” – jak czytamy u proroka Ozeasza w 11. rozdziale. Całkowicie przepełniony świętością Bożą jest jedynie Jezus Chrystus: „Ty jesteś Świętym Boga”, wyznaje Piotr w godzinie kryzysu (J 6,69). W Starym Testamencie świętość pojmowana była na dwa sposoby. Pierwszy – to zachwyt nad uszczęśliwiającym doświadczeniem bliskości Boga w naturze i historii. Drugi sposób – to odczucie dystansu spowodowane przerażającym Bożym majestatem i grzesznością człowieka w relacji do tego majestatu. Prorok Izajasz, kiedy przeżywa w świątyni jerozolimskiej wizję Bożej chwały, woła: „Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów” (Iz 6,5). Świadomość ludzkiej niedoskonałości nie powinna przytłaczać. Jest ona okazją do pracy nad sobą i motywacją do otwarcia się na Boże dary. (...)
