ks. Jan Miazek
Ogłaszanie daty Wielkanocy i innych świąt
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 01, styczeń 2019
wydrukuj ten artykuł |
pobierz ten artykuł w wersji oryginalnej w pliku .pdf
Zgodnie ze wskazaniami zawartymi w trzeciej edycji Mszału rzymskiego podczas każdej Mszy Świętej celebrowanej w Objawienie Pańskie, po Ewangelii można ogłosić daty Wielkanocy i innych świąt ruchomych. Kościół nawiązuje w ten sposób do praktyki pierwszych wieków chrześcijaństwa, nadaje tradycji nowe życie. Niegdyś ogłaszanie dat Wielkanocy i świąt miało praktyczne znaczenie, dziś nabiera ono duchowego wymiaru. Ukazuje, jak w rytmie i wydarzeniach czasu będziemy wspominać i przeżywać tajemnice zbawienia.
Zaczęło się od daty wielkanocy
Pierwotnym i pierwszym dniem świątecznym chrześcijan była niedziela sięgająca czasów apostolskich, stanowiąca fundament roku liturgicznego. W połowie II wieku pojawia się doroczny obchód Paschy, pierwsze święto w roku liturgicznym, ale powstaje problem jej daty. Kościoły Azji Mniejszej świętowały Paschę 14 nisan, czyli w dniu śmierci Pana, zaś Kościół w Rzymie i Aleksandrii oraz wiele innych Kościołów wschodnich i zachodnich – w niedzielę po 14 nisan. Powstało zatem pytanie, czy Pascha ma być obchodzona w dniu śmierci, czy w dniu zmartwychwstania Chrystusa. Pierwszy termin podkreślał ciągłość Paschy chrześcijańskiej z Paschą żydowską, drugi ukazywał nowość Paschy chrześcijańskiej. Problem powstał już około 154 roku, ale dopiero za papieża Wiktora (193-203) doszło do ostrego sporu o datę Paschy. (...)
