ks. Jan Hadalski SChr
Misterium objawienia się Pana
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 01, styczeń 2019
wydrukuj ten artykułLiturgiczny okres Narodzenia Pańskiego jest dość krótki (od uroczystości Narodzenia Pańskiego do święta Chrztu Pańskiego mijają zaledwie trzy tygodnie), za to pod względem liturgicznym i pobożnościowym niezwykle dynamiczny. Dokument Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów „Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii. Zasady i wskazania” z 2002 roku tak krótko streszcza teologię tego czasu: „W okresie Narodzenia Pańskiego Kościół obchodzi tajemnicę objawienia się naszego Pana, czyli Jego pełne pokory narodzenie się w Betlejem, obwieszczone pasterzom jako tym, którzy stanowią zaczątek nowego Izraela przyjmującego Zbawiciela, i objawienie się Mędrcom przybyłym ze Wschodu (por. Mt 2,1), jako pierwszym spośród pogan, którzy w nowo narodzonym Jezusie uznają i uwielbiają Chrystusa Mesjasza. To objawienie Mesjasza dopełnia się nad rzeką Jordan, gdy Ojciec Niebieski ogłasza Jezusa jako «Syna umiłowanego» (Mt 3,17), który publicznie zapoczątkował swe mesjańskie posłannictwo” (n. 106). Zatem misterium objawienia się Syna Bożego na ziemi ukazują w tym krótkim czasie trzy główne obchody liturgiczne: Narodzenie Pańskie ze swoją oktawą, Objawienie Pańskie i Chrzest Pański – wszystkie podkreślają mesjańską godność i posłannictwo Chrystusa.
Przez stulecia kształtowała się liturgia tego okresu, niektóre jej elementy z czasem zanikały, a niektóre przetrwały do dzisiaj lub po wiekach powracają do celebracji poszczególnych obchodów. Cały okres Narodzenia Pańskiego był też wzbogacany różnymi przejawami pobożności i obrzędowości ludowej. Znamy je i pielęgnujemy z pokolenia na pokolenie jako wyraz i świadectwo naszej wiary, ale i kultury. Dlatego pamiętając o pierwszeństwie liturgii, bo jest ona niezbędna, aby żyć z Chrystusem i w Chrystusie, na łamach styczniowego numeru „Mszy Świętej” postanowiliśmy się nad nimi nieco głębiej pochylić. Niezwykłe są bożonarodzeniowe zwyczaje, o których stara się opowiedzieć ks. Józef Naumowicz. Trudno myśleć o Narodzeniu Pańskim bez Wigilii, opłatka i Pasterki, bez betlejemskiej szopki i jasełek, bez gromko śpiewanych kolęd i pastorałek, bez choinki i prezentów. A któż od dzieciństwa nie pamięta, że świętując uroczystość Objawienia Pańskiego (popularnie nazywaną świętem Trzech Króli), pobłogosławioną w kościele kredą kreślimy na drzwiach naszych domów i mieszkań trzy symboliczne litery i cyfry bieżącego roku – o ich znaczeniu pisze ks. Teodor Puszcz SChr. Do liturgii tej uroczystości właśnie powraca starożytny zwyczaj ogłaszania daty Wielkanocy oraz innych świąt, o czym możemy dowiedzieć się więcej z artykułu ks. Jana Miazka. Treścią tej uroczystości jest pokłon Mędrców ze Wschodu złożony Dziecięciu Jezus, opisywany w Ewangelii przez św. Mateusza (Mt 2,1-12). To wydarzenie bardzo wcześnie zostało odczytane jako symboliczny pokłon całego świata pogan, wszystkich ludzi, którzy oddają hołd Wcielonemu Bogu. W treść tego święta wpisuje się w Polsce od niedawna nowy zwyczaj, na naszych ulicach pojawiają się barwne, radosne orszaki Trzech Króli. W to wspólnotowe świętowanie włącza się wiele polskich rodzin, dorosłych i dzieci, wspólnot parafialnych. Jest to wspaniała publiczna manifestacja wiary i radości z przyjścia Zbawiciela na świat.
Życząc na cały nowy rok rozpromienienia nad nami Bożego oblicza, zapraszam do lektury styczniowego numeru „Mszy Świętej”, aby jeszcze głębiej i radośniej przeżyć tajemnicę objawienia się Boga pośród nas.
