ks. Łukasz Szczeblewski
Pieśń Symeona
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2019
wydrukuj ten artykułPieśń Symeona należy do grupy kantyków Nowego Testamentu. Najogólniej mianem kantyku określa się tekst o formie swobodnej i budowie psalmodycznej, to znaczy nieregularnej długości wersetów. Omawiana pieśń została zapisana w Ewangelii św. Łukasza (Łk 2,29-32). Wyśpiewał ją starzec Symeon, kiedy Maryja i Józef przynieśli Dzieciątko Jezus do świątyni jerozolimskiej, aby wypełnić przepis prawa mojżeszowego. Dziękczynny śpiew Symeona rozpoczynający się od słów: „Teraz, o Panie, pozwól odejść Twemu słudze w pokoju” nazywany jest także kantykiem Symeona, jak również od łacińskiego tłumaczenia pierwszych słów Nunc dimittis.
Autor pieśni, starzec Symeon, nie należał do stanu kapłańskiego, był świeckim mieszkańcem Jerozolimy. Ewangelista Łukasz określa go mianem człowieka prawego i pobożnego, napełnionego obecnością Ducha Świętego. Otrzymał on zapewnienie, że „nie ujrzy śmierci, aż zobaczy Mesjasza Pańskiego” i oczekiwał spełnienia tej Bożej obietnicy (Łk 2,26). Wiedziony natchnieniem Ducha Świętego przybył do świątyni, gdzie nie tylko zobaczył Mesjasza, ale także mógł wziąć Go w objęcia. Poruszony do głębi tym niezwykłym spotkaniem wyśpiewał Bogu pieśń wdzięczności. Niektórzy określają kantyk Symeona mianem pieśni wypełnienia, ponieważ zamyka ona starotestamentalne oczekiwanie na zapowiadanego Mesjasza.
Ten krótki, bo zaledwie trzywersowy śpiew zawiera zarówno radosne, jak i smutne akcenty. (...)
