ks. Krzysztof Filipowicz
Per annum – okres zwykły w roku liturgicznym
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 02, luty 2019
wydrukuj ten artykułWielkie reformy liturgiczne, jakie Kościół podejmował w ciągu wieków, w znacznym stopniu dokonywały się przez wydawanie nowych ksiąg. Podobnie było z ostatnią reformą, wdrożoną przez Sobór Watykański II. Ogólne normy roku liturgicznego i kalendarza ukazały się jako pierwsze, gdyż zostały zatwierdzone pismem apostolskim papaieża Pawła VI już 14 lutego 1969 roku. Ogólne wytyczne odnowy roku liturgicznego podała wcześniej Konstytucja o liturgii świętej Sacrosanctum concilium w rozdziale V. Rozwój prac soborowych był na tyle szeroki, że w Konstytucji siłą faktu znalazły się zasady bardzo ogólne. Zwrócono uwagę przede wszystkim na misterium paschalne jako ośrodek roku liturgicznego i niedzielę jako upamiętnienie zmartwychwstania Pańskiego (por. KL nr 102 i 106). Konstytucja zalecała, aby zachować praktyki i zwyczaje związane z danymi okresami liturgicznymi, względnie odnowić je stosownie do współczesnych warunków. Zwrócono jednak uwagę na to, aby zachować pierwotny charakter ze szczególnym uwzględnieniem misteriów chrześcijańskiego odkupienia (KL nr 107).
Okres zwykły
w kalendarzu rzymskim
Wspomniane we wstępie Ogólne normy roku liturgicznego i kalendarza są dokumentem raczej niewielkich rozmiarów. Okresowi zwykłemu zostały poświęcone zaledwie dwa punkty. Pierwszy z nich dość ogólnikowo stwierdza, że poza szczególnymi okresami w roku liturgicznym (chodzi tu o tak zwane okresy mocne: Adwent, Narodzenie Pańskie, Wielki Post, Wielkanoc) pozostają trzydzieści trzy lub trzydzieści cztery tygodnie w ciągu cyklu rocznego, kiedy to nie obchodzi się żadnej szczegółowej tajemnicy Chrystusa, lecz wspomina się misterium Chrystusa w jego pełni, zwłaszcza w niedziele (ONRLK nr 43). (...)
