ks. Maciej Zachara MIC
Kalendarz liturgiczny po Vaticanum II
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2018
wydrukuj ten artykułSobór Watykański II i praca Consilium
Podstawowe wytyczne co do reformy kalendarza liturgicznego znalazły się w V rozdziale soborowej Konstytucji o liturgii świętej Sacrosanctum Concilium (dalej: KL) omawiającym rok liturgiczny. Przypomniano najpierw fundamentalną dla teologii roku liturgicznego prawdę o tym, że w określone dni roku Kościół celebruje zbawcze dzieło Chrystusa (KL 102), obchodząc Jego zmartwychwstanie w każdą niedzielę i co roku w ramach Wielkanocy, a także stopniowo odsłaniając całe misterium odkupienia w ramach świąt i okresów roku liturgicznego. Celebrując misterium Chrystusa, Kościół oddaje cześć Maryi (KL 103) oraz świętym, w których widzi wypełnione paschalne misterium Pana (KL 104). Gdy chodzi o konkretne wskazania, Sobór przypomina o prymacie Temporale wobec Sanctorale, tak by pobożność wiernych mogła wiązać się przede wszystkim ze świętami Pańskimi (KL 108). Szczególną uwagę soborowa Konstytucja o liturgii świętej zwraca na odnowienie Wielkiego Postu jako czasu przypomnienia chrztu i okresu pokuty (KL 109-110). Ostatni punkt (KL 111) zawiera bardzo ważną wskazówkę co do reformy Sanctorale. Zawarto tam polecenie, aby w kalendarzu powszechnym umieścić tylko świętych o prawdziwie powszechnym znaczeniu, a innych pozostawić w kalendarzach partykularnych.
Zadanie wprowadzenia w życie zasad określonych w Konstytucji o liturgii świętej spoczęło na powołanej przez papieża bł. (...)
