ks. Łukasz Szczeblewski
Św. Ignacego z Antiochii (wspomnienie obowiązkowe)
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 10, październik 2018
wydrukuj ten artykułPierwsze wieki chrześcijaństwa to czas intensywnych prześladowań wyznawców Chrystusa. Religijna wolność nastała dopiero wraz z wydaniem Edyktu mediolańskiego w 313 roku. W tym czasie wielu chrześcijan poniosło śmierć męczeńską. Do grona męczenników pierwotnego Kościoła należy także św. Ignacy z Antiochii. Liturgia Kościoła upamiętnia go obchodem w randze wspomnienia obowiązkowego celebrowanym 17 października.
Dzieciństwo i młodość św. Ignacego dla historyków pozostają brakującą kartą. Jedna ze starożytnych legend głosi, że św. Ignacy był dzieckiem, które Pan Jezus postawił przed uczniami, kiedy pytali, kto jest największy w królestwie niebieskim. Wówczas Jezus wskazał: „Kto się więc uniży, jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje” (por. Mt 18,1-5).
Źródła historyczne wspominają o św. Ignacym już jako biskupie Antiochii Syryjskiej (miasto w obecnej Turcji). Orygenes wskazuje, że był bezpośrednio następcą św. Piotra. Z kolei Euzebiusz z Cezarei zaznacza, iż stolicę biskupią objął po św. Ewodiuszu, następcy św. Piotra.
Za czasów cesarza Trajana, kiedy wzmogło się prześladowanie chrześcijan syryjskich, św. Ignacy został uwięziony i skazany na śmierć – pożarcie przez dzikie zwierzęta. W eskorcie żołnierzy został wysłany do Rzymu. W czasie długiej i wyczerpującej podróży do Rzymu napisał siedem listów, które są dzisiaj niezwykle cennym świadectwem wiary pierwotnego Kościoła. (...)
