ks. Marcin Stefanik SChr
Obrzędy Komunii Świętej (2) – Znak pokoju
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 09, wrzesień 2018
wydrukuj ten artykułW numerze wakacyjnym „Mszy Świętej” wspomnieliśmy, że Modlitwa Pańska ma uświadomić nam fakt, że jesteśmy grzeszni. Ma prowadzić do okazania przebaczenia wobec tych, którzy nam zawinili. Jak wyjaśnia OWMR 82: „Kościół prosi o pokój i jedność dla siebie samego i dla całej ludzkiej rodziny, wierni zaś okazują sobie trwającą w Kościele komunię i miłość, zanim przyjmą Najświętszy Sakrament”. Podejście do stołu Pańskiego nie ogranicza się jedynie do określenia nas jako przypadkowych jednostek, ale ma znaczenie wspólnotowe, co w biblijny sposób możemy określić Ciałem Chrystusa.
O znaku pokoju mówiło się wcześniej jako o pocałunku pokoju (np. 1 Kor 16,20: „pozdrówcie się wzajemnie pocałunkiem świętym”), choć nie był on traktowany jako pocałunek liturgiczny.
W pierwotnych kultach oznaczał wyrażenie szczególnej czci i szacunku. Święty Justyn w II wieku zaznacza, że był on przekazywany po modlitwie powszechnej, kończąc liturgię słowa. Miało to na celu przygotowanie wiernego do części eucharystycznej, a w konsekwencji do przyjęcia Komunii Świętej. Niektóre wspólnoty (np. neokatechumenat) zachowały go właśnie w tym momencie. Niektóre teksty z IV wieku mówią o rozdzieleniu mężczyzn i kobiet w przekazywaniu tego gestu.
Obecne miejsce w liturgii zawdzięcza św. Augustynowi i Grzegorzowi Wielkiemu, który przeniósł Ojcze nasz po doksologii. (...)
