Msza Święta - miesięcznik biblijno-liturgiczny

« powrót do numeru


ks. Maciej Zachara MIC
Bóg a historia

Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 07, lipiec 2018

W apologetycznym Liście do Diogneta (koniec II w.) nieznany z imienia chrześcijanin tak pisze na temat obecności chrześcijan w świecie: „Chrześcijanie nie różnią się od innych ludzi ani miejscem zamieszkania, ani językiem, ani strojem. Nie mają bowiem własnych miast, nie posługują się jakimś niezwykłym dialektem, ich sposób życia nie odznacza się niczym szczególnym. […] Mieszkają w miastach greckich i barbarzyńskich, jak komu wypadło, stosują się do miejscowych zwyczajów w ubraniu, jedzeniu, sposobie życia”. Można by również dodać, że chrześcijanie nie posługują się osobnym kalendarzem. Kościół nie stworzył bowiem jakiegoś własnego, specyficznie chrześcijańskiego kalendarza. Siedmiodniowy tydzień został przez chrześcijan w naturalny sposób przejęty z judaizmu, choć nie pochodzi on od samych Żydów, a powstał, jak się przyjmuje, w Mezopotamii około 2000 roku przed Chrystusem. W 321 roku siedmiodniowy tydzień został oficjalnie przyjęty w Cesarstwie Rzymskim. Natomiast w rachubie miesięcy i lat przyjęty został obowiązujący w państwie rzymskim kalendarz juliański, czyli kalendarz rzymski, zreformowany w 45 roku przed Chrystusem z inicjatywy Juliusza Cezara (z powodu pewnych niedokładności kalendarz juliański został w 1582 r. skorygowany z inicjatywy papieża Grzegorza XIII).

Nie mając jakiejś własnej rachuby czasu, Kościół w ciągu wieków wypracował własny terminarz świąt celebrowanych w określone dni roku. (...)

Uwaga! To jest tylko fragment artykułu. Pełną wersję przeczytasz w numerze dostępnym w Wydawnictwie Hlondianum:

« powrót do numeru