ks. Janusz Królikowski
Boskie światło
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 05, maj 2018
wydrukuj ten artykułO lux beatissima,
Reple cordis intima,
Tuorum fidelium.
Światłości najświętsza,
Serc wierzących wnętrza,
Poddaj Twej potędze.
Kolejna zwrotka sekwencji Veni Sancte Spiritus odwołuje się do najbardziej wymownego i subtelnego zarazem symbolu Ducha Świętego, którym jest światło. Już w Starym Testamencie, gdy wielokrotnie mówi się o duchu Bożym, który przenika wieczne głębie, zniża się do świata i do ludzi w dziejach zbawienia, nie widząc w nim jeszcze odrębnej Osoby, stale powraca motyw światła. Bóg zamieszkuje wieczną i niedostępną światłość, ale zrazem za pośrednictwem udzielającego się światła pozwala człowiekowi nawiązać bliższą i bardziej osobową więź ze sobą. Światło jest jakby złotą nicią łączącą tajemnicę Boga i człowieka, aby mogło dokonać się jego zbawienie. Warto od razu zwrócić uwagę na niebagatelny aspekt światła, który wyłania się z doświadczenia biblijnego, pozwalający uchwycić jego specyfikę w stosunku do światła pogańskiego. Także świat pogański, zwłaszcza grecki, zarówno w swojej religii, jak i w filozofii był zafascynowany światłem. Zachodzi jednak zasadnicza różnica – światło biblijne oświeca człowieka i wszystkie rzeczy „od wewnątrz”, podczas gdy światło pogańskie oświetla tylko „z zewnątrz”. Światło pogańskie nie przenika rzeczywistości, ale zatrzymuje się niejako na jej powierzchni, a tym samym nie może wpływać na jej kształt. (...)
