ks. Jan Miazek
Wniebowstąpienie Pańskie
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 05, maj 2018
wydrukuj ten artykułZ dziejów uroczystości
Pierwotny Kościół przeżywał radość ze zmartwychwstania Chrystusa przez pięćdziesiąt dni jako jeden dzień świąteczny, nie zatrzymywał jeszcze uwagi na poszczególnych wydarzeniach tego czasu. Wniebowstąpienie Pańskie obchodzono łącznie z uroczystością Zesłania Ducha Świętego, jak świadczy o tym praktyka Kościoła jerozolimskiego jeszcze pod koniec IV wieku. W dniu Zesłania Ducha Świętego wierni zbierali się rano na Mszy w kościele Zmartwychwstania, a dopiero po południu udawali się na Górę Oliwną, gdzie w kościółku upamiętniającym odejście Pana czytano fragmenty Ewangelii i Dziejów Apostolskich mówiące o wniebowstąpieniu, śpiewano antyfony i hymny. W Jerozolimie zatem Wniebowstąpienie Pańskie przeżywano jako wspomnienie dodane do święta Zesłania Ducha Świętego.
W IV wieku dochodzi do głosu pragnienie chronologicznego przeżywania tajemnic Chrystusa w roku liturgicznym, powstają wtedy święta wspominające wydarzenia z życia Zbawiciela. Pierwsza wzmianka o Wniebowstąpieniu sięga około 325 roku, w drugiej połowie IV wieku jest już ono samodzielnym świętem obchodzonym czterdziestego dnia po Zmartwychwstaniu, zaś w V wieku jest powszechnie znane. Mówi o nim św. Jan Chryzostom, zaś św. Augustyn pisze, że „dzień dzisiejszy świętują po całym świecie”, znamy też homilie papieża Leona Wielkiego wygłaszane w to święto.
Ważnym świadectwem o tym święcie pozostają starożytne księgi liturgiczne. (...)
