ks. Marcin Stefanik SChr
Ołtarz Pana
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 04, kwiecień 2018
wydrukuj ten artykułPoznając rozmaite sprzęty potrzebne do sprawowania Przenajświętszej Ofiary, nie możemy zapomnieć o centrum, w którym ta ofiara się dokonuje, a mianowicie o ołtarzu (łac. altar). Samo słowo altus oznacza „wyniosły”, „wysoki”. Są jednak opinie, by nazwę wywodzić od słowa adolare, czyli „spalać”.
O składaniu ofiary dowiadujemy się z biblijnej historii o Kainie i Ablu. Nie ma tam wzmianki o ołtarzu, ale należy przypuszczać, że na pewno chodziło o jakieś oddzielne miejsce, specjalnie do tej czynności przygotowane. Ołtarz buduje dopiero Noe po potopie. Szczegóły dotyczące budowania ołtarza znajdujemy w 27. rozdziale Księgi Wyjścia. Z czasem, biorąc wzór z Ostatniej Wieczerzy, zaczęto przygotowywać stoły. W okresie prześladowań chrześcijanie gromadzili się w katakumbach i sprawowali Mszę Świętą na grobach męczenników. Od IV wieku, kiedy chrześcijaństwo można było wyznawać publicznie, zaczęły pojawiać się specjalnie budowane ołtarze, z czasem bogato dekorowane. W zależności od epoki miały one różny wygląd, ozdabiane były w rozmaity sposób. Dla nas jednym z najbardziej znanych jest ołtarz Wita Stwosza w kościele mariackim w Krakowie.
Dzisiaj, kiedy mówimy o ołtarzu, mamy zasadniczo na myśli tak zwany stół ołtarzowy. Taka tendencja zarysowała się po Soborze Watykańskim II, gdzie ołtarz jest odsunięty od ściany. Według wskazań Pontyfikału rzymskiego i Ogólnego wprowadzenia do Mszału rzymskiego (nr 299) ołtarz powinien być stały i poświęcony. (...)
