ks. Mateusz Potoczny
Historia i teologia wielkoczwartkowej Mszy Krzyżma
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 03, marzec 2018
wydrukuj ten artykułChociaż wszystkie celebracje Wielkiego Tygodnia, począwszy od Niedzieli Palmowej, cechuje bogata symbolika teologiczna, to jednak szczególnej dynamiki nabierają one w Wielki Czwartek. Ten bowiem dzień stanowi zwieńczenie czterdziestodniowej pokuty i bramę wprowadzającą w najważniejsze wydarzenia zbawcze Jezusa Chrystusa, które są osią liturgii sprawowanej począwszy od wielkoczwartkowego wieczora. Zanim jednak Kościół zgromadzi się na Mszy Świętej upamiętniającej Ostatnią Wieczerzę, w kościołach katedralnych całego świata odbywa się szczególna liturgia, skoncentrowana na z pozoru innej niż paschalna rzeczywistości – jest to sprawowana przez biskupa i duchowieństwo diecezji Missa chrismatis – Msza Krzyżma. To swoiste oderwanie jej od całości świąt paschalnych jest jedynie pozorne, gdyż wszystkie wyakcentowane w tej Mszy Świętej elementy stanowią rzeczywistą antycypację nadchodzących wydarzeń.
Teologicznie rzecz ujmując, Msza Krzyżma, którą biskup koncelebruje ze swoim prezbiterium i konsekruje krzyżmo święte oraz błogosławi oleje chorych i katechumenów, jest ujawnieniem jedności prezbiterów ze swoim biskupem w jednym i tym samym kapłaństwie i w posłudze Chrystusa. Tajemnice Mszy Krzyżma koncentrują się więc na kapłaństwie będącym sensu stricto sakramentem wielkanocnym, a także na olejach, które pobłogosławione w ten dzień użyte zostaną do celebracji sakramentów inicjacji chrześcijańskiej w świętą noc Wigilii Paschalnej. (...)
