ks. Teodor Puszcz SChr
Trzech Króli
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 01, styczeń 2018
wydrukuj ten artykułPerykopa ewangelijna, która stanowi krótkie opowiadanie Mateusza o pokłonie magów ze Wschodu (Mt 2,1-12), już w II wieku była interpretowana jako wypełnienie starotestamentowych proroctw Izajasza (Iz 60,1-6) oraz Balaama (Lb 24,17) i stała się podstawowym motywem kultu Trzech Króli. Po raz pierwszy Tertulian (160-220) nazwał ich królami. Aż do Cezarego z Arles (469-542) utwierdziło się przekonanie, oparte głównie na wypowidzi psalmu o pokłonie królewskim (Ps 72,10-11), które prowadziło do tego, że święci Trzej Królowie do VIII wieku byli przedstawiani jako magowie w czapkach frygijskich. Orygenes (185-254) liczbę trzech osób wywnioskował na podstawie trzech darów przyniesionych przez magów. Od Leona Wielkiego (440-461) liczba trzech króli staje się stałą częścią tradycji. Aleksandryjski tekst (ok. 500), który w IX wieku został przetłumaczony na język łaciński, pod tytułem Excerpta Latina Barbari, stanowi pierwsze pisemne źródło imion Trzech Króli: Kaspar, Melchior i Balthasar. Beda Czcigodny (674-735) przejął te imiona do swojego dzieła Collectanea et Flores. W rękopiśmiennym ewangeliarzu zwanym Egbert-Codex (980-993) przy postaciach Trzech Króli widnieją imiona: Pudizar, Caspar i Melchias. Piotr Comestor (1100-1178) wymienia ich imiona w języku hebrajskim: Galgalat, Magalath i Sarachim; w języku greckim: Apellus, Amerus i Damasius oraz w języku łacińskim: Baltassar, Caspar i Melchior. (...)
