ks. Bogusław Grzebień
Po co ta muzyka?
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2017
wydrukuj ten artykułJedną z najbardziej znanych postaci Starego Testamentu jest król Dawid. „W chwili objęcia rządów Dawid miał lat trzydzieści, a rządził lat czterdzieści. Judą rządził w Hebronie lat siedem i sześć miesięcy, w Jerozolimie zaś całym Izraelem i Judą rządził lat trzydzieści trzy” (2 Sam 5,4-5). Dawid był bez wątpienia postacią wyjątkową. Biblijna tradycja, pomijając wszelkie możliwe zastrzeżenia, wychwala Dawida, podkreślając nade wszystko jego całkowite zawierzenie się Bogu. Dzięki takiej postawie jego działania w sferze polityki i religii stały się spójne. Historia biblijna zawsze podkreślała wiarę tego potężnego władcy. Dla zaakcentowania jej w sposób szczególny uczyniła go autorem Psalmów, przypisując mu talent poetycki. Postać Dawida na zawsze pozostanie symbolem wzniosłego natchnienia poetyckiego.
W obrazach biblijnych Dawid przedstawiany jest także jako mądry człowiek i władca. Odnajdujemy go również jako tego, który kochał muzykę i ona wypełniała jego życie. Muzyka w dawnym Izraelu odgrywała wielką rolę. Ważniejsze wydarzenia opisane na kartach Biblii są nią przepełnione. Chociaż jej nie słyszymy, to nasza wyobraźnia tworzy tło dla przedstawianych obrazów czy wydarzeń.
„Gdy przybyli oni i wracał Dawid po zabiciu Filistyna, kobiety ze wszystkich miast wyszły ze śpiewem i tańcami naprzeciw króla Saula, przy wtórze bębnów, okrzyków i cymbałów. (...)
