ks. Krzysztof Filipowicz
Teologiczne treści Adwentu
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2017
wydrukuj ten artykułAdwent należy do tak zwanych okresów mocnych. Spowodowane jest to nie tylko wyraźną specyfiką tego okresu, co raczej bogactwem treści, jakie zawiera liturgia. Z prezentowanych poniżej wątków przypominamy te tradycyjne, bez których nie byłoby Adwentu jako takiego, ale zwracamy również uwagę na te, które są owocem nowszej refleksji teologicznej.
Zgodnie z kalendarzem
„Okres Adwentu ma podwójny charakter. Jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez którą wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi. Równocześnie jest okresem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów. Z obu tych względów Adwent jest okresem pobożnego i radosnego oczekiwania” (Ogólne normy roku liturgicznego i kalendarza nr 39).
Kalendarz liturgiczny Kościoła, precyzując rozkład celebrowanego misterium (ONRLK nr 40-42), wyznacza jego dwie części: pierwsza, do 16 grudnia włącznie, koncentruje się na powtórnym przyjściu Pana, zwanym paruzją; druga, od 17 do 24 grudnia, jest bezpośrednim przygotowaniem do uroczystości Narodzenia Pańskiego. Od razu trzeba dodać, że podział ten nie jest bezwzględnie przestrzegany. Już bowiem w pierwszej części Adwentu znajdziemy w liturgii takie teksty, które raczej odnoszą nas do tajemnicy wcielenia. (...)
