Msza Święta - miesięcznik biblijno-liturgiczny

« powrót do numeru


ks. Tomasz Bać
Niedziela jako „Pierwszy dzień”, „Ósmy dzień” i „Dzień Pański” w pierwszych wiekach

Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2017

Niedziela jest zalążkiem całego roku liturgicznego, który zrodził się z przeżywania przez Apostołów i ich pierwszych uczniów misterium Paschy Chrystusa w jego różnych wymiarach i odcieniach. Można nawet zaryzykować twierdzenie, że przez pierwsze sto lat istnienia Kościoła niedziela była jedynym świętem chrześcijańskim. Co tydzień uczniowie Chrystusa gromadzili się na Eucharystii, aby celebrować i przeżywać pamiątkę śmierci i zmartwychwstania ich Pana i Mistrza, nie widząc potrzeby tworzenia innych świąt czy okresów liturgicznych. Dopiero później, stopniowo i bardzo powoli, rok liturgiczny zaczął przyjmować tę strukturę, którą posiada obecnie. Niedziela jednak do dzisiaj zachowała to samo znaczenie, które nabyła już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa.

Sens niedzieli w pierwotnym Kościele najlepiej ukazują nazwy, jakimi ją określano w pierwszych trzech wiekach. Nazwy te pozostały w teologii do dzisiaj, ukazując właściwy sens dnia, w którym dokonało się zmartwychwstanie Chrystusa.

To, co dawne minęło, a oto

wszystko staje się nowe

(1 Kor 5,17): niedziela jako

pierwszy dzień po szabacie

i pierwszy dzień tygodnia

Wspólnoty chrześcijańskie zakładane przez Apostołów na określenie niedzieli używały nazwy „pierwszy dzień po szabacie” lub „pierwszy dzień tygodnia”. Oczywiście, nazwa ta pochodzi bezpośrednio z tradycji żydowskiej, w której szabat kończył każdy tydzień, przywodząc na myśl dzieło stworzenia świata i człowieka opisane w pierwszym rozdziale Księgi Rodzaju. (...)

Uwaga! To jest tylko fragment artykułu. Pełną wersję przeczytasz w numerze dostępnym w Wydawnictwie Hlondianum:

« powrót do numeru