ks. Tomasz Bać
Niedziela jako „Pierwszy dzień”, „Ósmy dzień” i „Dzień Pański” w pierwszych wiekach
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 11, listopad 2017
wydrukuj ten artykułNiedziela jest zalążkiem całego roku liturgicznego, który zrodził się z przeżywania przez Apostołów i ich pierwszych uczniów misterium Paschy Chrystusa w jego różnych wymiarach i odcieniach. Można nawet zaryzykować twierdzenie, że przez pierwsze sto lat istnienia Kościoła niedziela była jedynym świętem chrześcijańskim. Co tydzień uczniowie Chrystusa gromadzili się na Eucharystii, aby celebrować i przeżywać pamiątkę śmierci i zmartwychwstania ich Pana i Mistrza, nie widząc potrzeby tworzenia innych świąt czy okresów liturgicznych. Dopiero później, stopniowo i bardzo powoli, rok liturgiczny zaczął przyjmować tę strukturę, którą posiada obecnie. Niedziela jednak do dzisiaj zachowała to samo znaczenie, które nabyła już w pierwszych wiekach chrześcijaństwa.
Sens niedzieli w pierwotnym Kościele najlepiej ukazują nazwy, jakimi ją określano w pierwszych trzech wiekach. Nazwy te pozostały w teologii do dzisiaj, ukazując właściwy sens dnia, w którym dokonało się zmartwychwstanie Chrystusa.
To, co dawne minęło, a oto
wszystko staje się nowe
(1 Kor 5,17): niedziela jako
pierwszy dzień po szabacie
i pierwszy dzień tygodnia
Wspólnoty chrześcijańskie zakładane przez Apostołów na określenie niedzieli używały nazwy „pierwszy dzień po szabacie” lub „pierwszy dzień tygodnia”. Oczywiście, nazwa ta pochodzi bezpośrednio z tradycji żydowskiej, w której szabat kończył każdy tydzień, przywodząc na myśl dzieło stworzenia świata i człowieka opisane w pierwszym rozdziale Księgi Rodzaju. (...)
