ks. Tomasz Bać
Niedziela dniem Eucharystii i kultu w początkach istnienia Kościoła
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 10, październik 2017
wydrukuj ten artykułJuż w Ewangeliach bardzo wyraźnie widać, że pierwsze pokolenie chrześcijan właściwie natychmiast przyjęło „pierwszy dzień po szabacie” jako własne święto o zupełnie innej treści niż starotestamentalny szabat. Obecność Paschalnego Chrystusa we wspólnocie uczniów, dar Ducha Świętego, rozesłanie Apostołów z misją głoszenia Ewangelii i sprawowanie sakramentów to treść teologiczna niedzieli zrodzona bezpośrednio z refleksji samych Apostołów nad tym, co wydarzyło się w dniu, w którym Chrystus zmartwychwstał i zesłał na swój Kościół Ducha Świętego. Niedziela zrodziła się zatem jako pamiątka dnia zmartwychwstania i od samego początku była dniem kultu, czyli dniem, w którym uczniowie Chrystusa gromadzili się, aby celebrować liturgię – Eucharystię. Wyraźne wzmianki o takim właśnie charakterze niedzieli można znaleźć już w Nowym Testamencie oraz w innych pismach chrześcijańskich I i II wieku.
Nie jest łatwo dotrzeć do biblijnych korzeni i fundamentów niedzieli, gdyż w Nowym Testamencie nie ma jeszcze jej kompletnej i pogłębionej teologii. Bez wątpienia już od samego początku chrześcijanie celebrowali i przeżywali pamiątkę Paschy Chrystusa każdego tygodnia, lecz w Dziejach Apostolskich, listach i Apokalipsie można znaleźć jedynie trzy teksty sugerujące i wskazuje na to, że „pierwszy dzień po szabacie” był w istniejących już wówczas wspólnotach dniem kultu, czyli dniem zgromadzenia liturgicznego i dniem celebracji Eucharystii. (...)
