ks. Krzysztof Filipowicz
Apostolskie powołanie w życiu zakonnym
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 09, wrzesień 2017
wydrukuj ten artykułŻycie zakonne, rozumiane także szerzej jako życie osób konsekrowanych, jest jedną z form realizowania chrześcijańskiego powołania. Jego niedościgłym wzorem zawsze pozostaje Jezus Chrystus, a w przypadku powołania do życia zakonnego mówimy o realizacji chrześcijańskiego powołania na wzór Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego. Jak każde powołanie, w tym i zakonne, jest przyjęciem tego specyficznego daru Bożego.
Konsekracja zakonna a chrzest
Konsekracja zakonna zakorzeniona jest przede wszystkim w konsekracji chrzcielnej. Fakt ten wyraźnie stwierdza Dekret o przystosowanej do współczesności odnowie życie zakonnego Perfectae caritatis: „Członkowie wszystkich instytutów powinni być przede wszystkim świadomi tego, że przez ślubowanie rad ewangelicznych dali pozytywną odpowiedź Bożemu wezwaniu, tak że nie tylko umarłszy dla grzechu, lecz także wyrzekłszy się świata, żyją jedynie dla Boga. Całe bowiem życie swoje oddali na służbę, to zaś stanowi jakąś szczególną konsekrację głęboko zakorzenioną w konsekracji chrztu i pełniej ją wyrażającą” (nr 5). Oznacza to między innymi uczestnictwo w konsekracji Chrystusa – Króla, Kapłana i Proroka, która jest podstawą działalności apostolskiej chrześcijan. Na czym jednak miałby polegać dodatkowy walor powołania zakonnego w konsekracji chrzcielnej? Najpierw należy podkreślić głębsze poznanie przez powołanego wielkości dziecięctwa Bożego. (...)
