ks. Krzysztof Porosło
Anamneza liturgiczna cz. III. Co ma wspólnego Boże Narodzenie z Wielkanocą?
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 09, wrzesień 2017
wydrukuj ten artykułW drugim odcinku z trzyczęściowego cyklu poświęconego naturze liturgicznego wspomnienia – anamnezy powiedzieliśmy za Robertem Taftem, że liturgią Nowego Przymierza jest Jezus Chrystus. Oznacza to, że celebrując liturgię, zawsze spotykamy się z Osobą naszego Zbawiciela i z wszystkim tym, czego On dokonał – z całym misterium Jego Osoby i Jego działania. Wobec tego każda Eucharystia staje się streszczeniem i uobecnieniem wszystkich wydarzeń zbawczych: od wcielenia i narodzenia, po śmierć, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Mistrza z Nazaretu. Celebracja poszczególnych okresów roku liturgicznego, uroczystości, świąt i wspomnień jest zatem rzucaniem światła na jedno zbawcze wydarzenie spośród wszystkich, które zawsze i w każdej celebracji są obecne w Osobie Jezusa. Jak w Mszy Narodzenia Pańskiego wspominamy również Chrystusową mękę i zmartwychwstanie, tak w dniu Wielkanocy obecne jest wydarzenie wcielenia i narodziny Chrystusa z Maryi.
Ten związek celebrowanych tajemnic zbawczych, obecnych w każdej liturgii, szczególnie pięknie można pokazać na przykładzie Bożego Narodzenia. Uczynimy to, odwołując się do argumentu historycznego, ikonograficznego i teologicznego.
Argument
historyczny
Szukając historycznych początków świętowania Bożego Narodzenia, natrafiamy na pisma ojców Kościoła, którzy sugerowali, że narodziny Pana powinny być doskonałe, a tym samym suma lat Jego życia pełna. (...)
