ks. Łukasz Szczeblewski
Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny (uroczystość)
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 07, lipiec-sierpień 2017
wydrukuj ten artykułOd początków we wspólnocie Kościoła istniało żywe przekonanie, iż Pan Jezus zabrał swoją Matkę z ciałem i duszą do nieba. Tradycja chrześcijańska na podstawie pism apokryficznych wskazuje, iż „grób Maryi”, czyli miejsce Jej wniebowzięcia (zaśnięcia), znajduje się w Dolinie Jozafata. Obecnie upamiętnia je kościół pw. Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny (łac. Dormitio Sanctae Mariae).
Najprawdopodobniej w liturgii święto upamiętniające to wydarzenie zostało zainicjowane w Jerozolimie już w IV wieku. Wówczas 15 sierpnia obchodzono święto ku czci Maryi jako Bogarodzicy. Powszechna tendencja wspominania dnia narodzin dla nieba znalazła swój wyraz także w odniesieniu do Matki Bożej. Stopniowo obchód ten zaczął akcentować Jej dies natalis (wniebowzięcie). Cesarz Maurycy (582-602) rozszerzył święto na całe cesarstwo bizantyjskie.
W Galii Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny upamiętniano oddzielnym świętem celebrowanym 18 stycznia już w VI wieku, na co wskazuje św. Grzegorz z Tours (538-594). Z VII wieku pochodzą świadectwa celebrowania tego obchodu w liturgii rzymskiej (Ewangeliarz z Würzburga). Papież Sergiusz I (687-701) dodał do święta procesję, a Leon IV (847-855) wzbogacił celebrację o wigilię i oktawę.
Oficjalnie prawda o Maryi Wniebowziętej została wyrażona w formie dogmatu dopiero w połowie XX wieku. Papież Pius XII (1939-1958) 1 listopada 1950 roku w Konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus napisał: „Niepokalana Matka Boża, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia, została wzięta do chwały nieba z duszą i ciałem”. (...)
