ks. Marcin Stefanik SChr
Sługa światła
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 07, lipiec-sierpień 2017
wydrukuj ten artykułKróluj nam, Chryste!
Jednym ze znaków, który ma przeogromne znaczenie w liturgii, jest światło. O jego istocie dowiadujemy się z początków Księgi Rodzaju: „Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!»” (Wj 1,3), a z kolei Ewangelia zachęca do tego, by trwać przy świetle, jakim jest Chrystus. Kolejne spotkanie w ramach formacji liturgicznej służby ołtarza dotyczy ukazania roli światła najpierw w codziennym życiu, by później zauważyć, że także w liturgii posługujemy się różnymi przedmiotami, które są źródłem światła. Mówi się zatem o świecach, zaczynając od tej, którą zapala się na chrzcie, poprzez tak zwaną święcę pierwszokomunijną, ślubną, gromniczną, czy o tych związanych z różnymi celebracjami: adwentowej, roratnej i w zasadzie najważniejszej, czyli o paschale. Jak pamiętamy, w kościele stale pali się wieczna lampka, która oznacza obecność Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Oprócz znaczenia świec wyjaśniamy także znaczenie praktycznego wykorzystania lampionów, kandelabrów, pochodni czy świeczników.
Przepisy Ogólnego wprowadzenia do Mszału rzymskiego w rozdziale IV mówiącym o formach sprawowania Mszy Świętej przypominają, co i jak należy przygotować, między innymi ołtarz: „Ołtarz ma być nakryty przynajmniej jednym białym obrusem. Na ołtarzu lub obok niego na czas każdej celebracji stawia się przynajmniej dwa świeczniki z zapalonymi świecami; może ich być więcej: cztery lub sześć, zwłaszcza w niedzielę albo obowiązujące święto lub, gdy celebruje biskup diecezjalny, siedem” (nr 117). (...)
