ks. Krzysztof Czapla SAC
Czy będziemy razem przy Sercu Maryi? 22 sierpnia – Maryi Królowej
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 07, lipiec-sierpień 2017
wydrukuj ten artykuł„Wezwanie Maryi nie jest jednorazowe. Jej apel musi być podejmowany z pokolenia na pokolenie, zgodnie z coraz nowymi znakami czasu. Trzeba do niego nieustannie powracać. Trzeba go podejmować wciąż na nowo” (Jan Paweł II).
Te słowa św. Jana Pawła II padły w Fatimie 13 maja 1982 roku, w czasie dziękczynnej pielgrzymki za cud ocalonego życia, którego doświadczył Ojciec Święty w czasie zamachu na placu św. Piotra w Rzymie. Papież w jednoznaczny sposób odniósł się do treści fatimskiego przesłania. Podkreślił, iż trzeba nam nieustanie powracać do wezwania, które skierowała do każdego z nas Matka Boża w Fatimie. Apel Maryi to nie przeszłość, jak również nie tylko jednorazowa odpowiedź z naszej strony. Mamy do niego nieustannie powracać, patrząc na znaki czasu. Zatem do czego tak naprawdę wzywa nas Papież, który dobitnie zaznaczył, iż orędzie to „nakłada na Kościół obowiązek wysłuchania go”? Apel, jaki popłynął z Fatimy, jest swego rodzaju imperatywem. Odpowiedzią Jana Pawła II na to wezwanie był akt poświęcenia świata i Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi.
Idea ta powraca na nowo w nauczaniu kolejnego papieża: „Łudziłby się ten, kto sądziłby, że prorocka misja Fatimy została zakończona”. Te słowa wypowiedziane przez Benedykta XVI w Fatimie 13 maja 2010 roku zabrzmiały niczym wielki dzwon, mający nas zbudzić z duchowego letargu i uświadomić, że myśląc o Fatimie jak o historycznym wydarzeniu, nie możemy zapomnieć o wielkim darze ofiarowanym nam przez niebo. (...)
