ks. Jan Sochoń
Życie i święto
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 07, lipiec-sierpień 2017
wydrukuj ten artykułŚwięto w naturalny sposób wpisane jest w rytm ludzkiego życia. Wydaje się zresztą, że tylko człowiekowi dana jest tego rodzaju skłonność. Żadne inne istoty nie czynią ze świętowania trwałego elementu własnej kultury. Zwierzęta bowiem mają jedynie swoje istnienie, swój zwyczajny dzień; Bóg rozkoszuje się wieczną niedzielą; natomiast ludzie, w ewidentnie rozpoznawalny sposób, wyróżniają czas przeznaczony wyłącznie na uczestnictwo w zbiorowych manifestacjach świątecznych, pociągających za sobą zwielokrotnioną potrzebę ekspresji, ekstatycznego, frenetycznego uniesienia. W ten sposób ujawniają, że sens ich życia nie zamyka się w kręgu osobistych doświadczeń, lecz wiąże się z obecnością innych osób (i Boga), że poczucie troski o nich należy do atrybutywnych cech bycia człowiekiem. Wypada zauważyć: minerał czy kamień sam sobie wystarcza, człowiek zaś nieustannie przekracza samego siebie.
HOMO FESTIVUS
Święto w tym procesie odgrywa niebywale ważną rolę. To zwornik wielu egzystencjalnych doświadczeń, odsłaniający przestrzeń, w której realizują się bądź mogą się realizować różnego typu skale wartości i najróżniejsze przeżycia oraz potrzeby. Trudno wręcz wyobrazić sobie, żeby pośród definicyjnych ujęć człowieka, takich jak zoon logikon (zwierzę rozumne), homo ridens (byt śmiejący się), homo ludens (człowiek bawiący się), homo faber (istota tworząca narzędzia), homo viator (istota podróżująca), homo symbolicus (byt myślący symbolicznie) czy homo electronicus (istota władająca światem wirtualnym), zabrakło formuły: homo festivus (istota świętująca, świąteczna). (...)
