Leszek Wątróbski
Nie zapomniałem i nigdy nie zapomnę o Bułgarii
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 06, czerwiec 2017
wydrukuj ten artykułZ dr. Ryszardem Michalikiem, pierwszym prezesem (1984–1988) i wiceprezesem (1988–1993) Polskiego Stowarzyszenia Kulturalno-Oświatowego im. Władysława Warneńczyka w Bułgarii, rozmawia Leszek Wątróbski.
Był Pan pierwszym prezesem Polskiego Stowarzyszenia Kulturalno-Oświatowego im. Wł. Warneńczyka…
W Bułgarii znalazłem się tradycyjnie, jak zdecydowana większość naszych rodaków. Należałem do emigracji sercowej. Poznałem dziewczynę, z którą się później ożeniłem. Z wykształcenia jestem filologiem. Uczyłem ją polskiego, ona studiowała w Polsce.
Jak wspomina Pan tamte czasy?
Zaraz po ślubie zostałem wysłany do pracy w Bułgarii. To był rok 1974. Pracowałem tam na uczelniach oraz przez pewien czas w Akademii Nauk w Sofii. W Bułgarii mieszkałem łącznie prawie 25 lat. Do Polski wyjeżdżałem tylko w wakacje. Spędzałem wówczas w kraju dwa, a nawet trzy miesiące. Nie mieszkałem więc na Bałkanach cały czas. Ponieważ jestem filologiem, nie miałem zbyt wielu kłopotów z nauką języka bułgarskiego. Język ten, obok polskiego, znam ciągle najlepiej.
Jakie wydarzenia z pierwszych lat pobytu w Bułgarii najbardziej utkwiły w Pana pamięci?
Z tych lat spędzonych w Bułgarii najbardziej utkwił mi w pamięci stan wojenny, który zaskoczył mnie w Sofii i o którym usłyszałem z polskiego radia. Pamiętam, jak wstałem rano w niedzielę i włączyłem swój tranzystor. (...)
