ks. Marcin Stefanik SChr
Grzechy główne – LENISTWO
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 06, czerwiec 2017
wydrukuj ten artykułCzerwcowy odcinek poświęcamy ostatniemu z grzechów głównych – lenistwu. Czas ucieka nieubłaganie, nie możemy więc pozwolić sobie na chwilę „nicnierobienia”. Tak też w biegnącym – czasami nie wiadomo dokąd – świecie postrzega się ludzi, którzy nie działają według schematu tłumu. Najczęściej wskazywany przykład, kiedy to przywołuje się scenę z Ewangelii św. Łukasza. Chodzi o scenę przyjścia Jezusa do Marty i Marii naznaczoną wyrzutem tej pierwszej, że siostra słucha Mistrza, a nie raczy pomóc w przyjęciu Gościa. Grzech lenistwa jest postawą rezygnacji z miłości, o którą tak człowiek zabiega u Boga i drugiego człowieka. Wcześniej omówione grzechy wynikały z potrzeby rekompensowania sobie braku Bożej czy ludzkiej miłości. Lenistwo wchodzi ostatecznie na poziom rezygnacji z tej miłości. A bez niej żyć się nie da!
Żyjąc więc bez miłości Bożej, czy nawet – przytaczając słowa św. Jana Pawła II – żyjąc tak, jakby Boga nie było (Balice, 17.08.2002), człowiek nie dostrzega powodu, dla którego miałby tej miłości szukać. A najgorsze, że nie znajduje sił, aby podjąć choćby minimalny wysiłek ku temu. Zaczyna dominować tak zwany święty spokój, tolerancja przyjmująca, że wszyscy mają prawo do własnych decyzji, nawet jeśli naruszają one wolność drugiej osoby. To lęk przed powierzeniem całej swojej osoby Bogu. To niewiara w to, że jestem przez Boga kochany, albo uznanie, że ze mnie już nic nie będzie. (...)
