Leszek Wątróbski
Polacy w Norwegii (cz. 3)
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 05, maj 2017
wydrukuj ten artykułPrzemiany „solidarnościowe” w Polsce wywołały w Norwegii szeroki oddźwięk. Towarzyszyły mu zainteresowanie, przejęcie się sprawami polskimi i życzenia pomyślnego rozwoju zdarzeń. W pomoc dla „Solidarności” w Polsce i Polaków zaangażowało się tysiące osób ze wszystkich regionów Norwegii. Norwegowie zasiadali we wszystkich lokalnych (ok. 40) oddziałach „Solidaritet Norge-Polen”, a przewodniczącym Rady „Solidaritet med Polen” był sekretarz generalny Norweskiego Komitetu Helsińskiego, zaś „Solidarność Związkową” tworzyli sami rdzenni Norwegowie. Po latach pewne stowarzyszenia polonijne przyznawały Norwegom honorowe członkostwo. Dom Praw Człowieka w Oslo udostępniał Polakom lokale na różne zebrania i uroczystości. Wiele pomocy dla Polaków świadczyła Caritas Norge, a bez życzliwości i bezinteresowności Norwegów niemożliwe by były zakrojone na szeroką skalę akcje charytatywne emigrantów polskich dla rodaków w kraju (głównie „Fundacji Charytatywnej na rzecz Polski” – „Velferdsstiftelsen for Polen” z norwesko-polskim zarządem).
Imigranci polscy ze swej strony z wielkim zaangażowaniem wnikali w życie Norwegii, i śledzą je nadal, omawiając na zebraniach swych stowarzyszeń zasady, kierunki i praktykę polityki państwa norweskiego, problemy prawa norweskiego itp. Niektóre organizacje polonijne – jak podaje Elżbieta Later Chodyłowa – wśród celów działania, obok zachowania tożsamości narodowej, stawiają pomoc w integracji ze społeczeństwem norweskim. (...)
