Ewa Hanter
Fatima – orędzie nadziei na zwycięstwo
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 05, maj 2017
wydrukuj ten artykułNiewiasta obleczona w słońce
i czerwony smok
Jest rok 1917. W Portugalii, która od dawna była krajem katolickim, sprawuje rządy masoneria zdobywszy je 5 października 1910 roku na drodze rewolucji. Rozpoczęła się ostra walka z religią i Kościołem. Ustanowiono prawo likwidacji zgromadzeń zakonnych, konfiskatę majątków kościelnych, zakazano nauki religii w szkołach. Wygnano z kraju nuncjusza apostolskiego oraz część biskupów i kapłanów, a niektórych uwięziono. W 1911 roku Parlament uchwalił ustawy o całkowitym oddzieleniu Kościoła od państwa. Minister do spraw kultu, zaciekły mason, oświadczył, że dzięki temu prawu w ciągu dwóch pokoleń zostanie zniszczona religia katolicka w Portugalii. Dzieciom w szkołach nakazano maszerować z napisami: „Ani Boga, ani religii”.
Jednocześnie w Rosji przygotowywano rewolucję komunistyczną. Dnia 16 kwietnia 1917 roku niemieckim pociągiem, w zaplombowanym wagonie, przyjechał do tego kraju Lenin wraz z doradcami i pieniędzmi. Planowano wywołać rewolucję w całej Europie przez uderzenie z dwóch stron – z Portugalii i Rosji.
W takiej sytuacji politycznej Bóg posyła na ziemię swoją Matkę. Królowa Pokoju wybiera na swoje narzędzia małe dzieci, aby zawstydzić potęgę sług zła. To nie pierwszy raz Bóg ma upodobanie zwyciężać moce ciemności przez najmniejszych – przypomnijmy sobie Dawida i Goliata.
Knowania wrogów Kościoła okazały się nieskuteczne. (...)
