ks. Tomasz Bać
Z dziejów liturgii Wielkiego Tygodnia
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 03, marzec 2017
wydrukuj ten artykułObrzędy Triduum Paschalnego i Wielkiego Tygodnia mają ogromną wartość dla poznania początków kultu chrześcijańskiego i jego rozwoju w poszczególnych wiekach, gdyż to właśnie w celebracjach paschalnych zachowały się najstarsze i najbardziej autentyczne formy liturgiczne. Chociaż liturgia nieustannie się rozwija, ewoluuje i zmienia, towarzysząc człowiekowi w różnych epokach i kulturach, to coroczna celebracja tajemnic męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa stoi niezmiennie u podstaw żywotności i misji ewangelizacyjnej Kościoła w każdym czasie i na każdym miejscu. Warto zatem poznać etapy historycznego rozwoju poszczególnych celebracji Wielkiego Tygodnia, aby odkryć ich prawdziwy sens oraz lepiej i owocniej w nich uczestniczyć dzisiaj.
Od niedzieli do Wielkanocy
Na początku należy zaznaczyć, że w I wieku nie było jeszcze świąt wielkanocnych, a Apostołowie i ich bezpośredni uczniowie nie przeżywali ani Triduum Paschalnego, ani Wielkiego Tygodnia. Przez pierwsze 150 lat chrześcijaństwa jedynym świętem obchodzonym przez wszystkich była niedziela, zwana także „dniem Pańskim”, „dniem Słońca” lub „ósmym dniem tygodnia”. Chociaż jest to ciągle kwestia otwarta wśród badaczy pierwotnego chrześcijaństwa, można przyjąć, że nie ma właściwie żadnych dokumentów, które mówiłyby o świętowaniu Wielkanocy przez chrześcijan przed rokiem 150. (...)
