ks. Jan Miazek
Historia okresu Wielkiego Postu
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 03, marzec 2017
wydrukuj ten artykułPoczątki
Wraz z powstaniem w połowie II wieku święta Paschy pojawia się przygotowanie do tej uroczystości. Jedne Kościoły w Galii zachowywały post w Wielki Piątek, inne również w Wielką Sobotę, a niektóre już w Wielki Czwartek czy nawet w Wielką Środę. Wierni w Afryce, podobnie jak w Rzymie, zobowiązani byli do postu w Wieki Piątek i w Wielką Sobotę. Kościół w Egipcie znał post tygodniowy, ale i tu panowała pewna dowolność.
Czterdziestodniowe przygotowanie do Wielkanocy, nasz Wielki Post, pojawia się na początku IV wieku. Nie wiemy, gdzie najpierw ten liturgiczny okres powstał, od kogo pochodzi, jakie były motywy jego wprowadzenia. Czterdziestodniowe przygotowanie do Paschy przywoływało biblijną symbolikę liczby czterdzieści, najbardziej zaś czterdzieści dni postu i modlitwy Chrystusa na pustyni. Odpowiadało potrzebom ówczesnego Kościoła, skoro wkrótce przyjęło się we wszystkich Kościołach Wschodu i Zachodu. Według ojców Kościoła Wielki Post miał być czasem nie tylko postu, ale okresem umartwienia rozumianego szerzej, gorliwszego życia chrześcijańskiego, praktykowania jałmużny, wewnętrznej odnowy prowadzącej do powstania z Chrystusem do nowego życia. Problemy duszpasterskie, przed którymi stawał Kościół IV wieku, wywarły wpływ na pierwotny kształt Wielkiego Postu.
W kształtującej się w IV wieku liturgii Wielkiego Postu w Rzymie znalazło miejsce przygotowanie dorosłych do chrztu udzielanego w Wigilię Paschalną. (...)
