ks. Marcin Stefanik SChr
Grzechy główne – NIEUMIARKOWANIE
Artykuł pochodzi z miesięcznika "Msza Święta" nr 04, kwiecień 2017
wydrukuj ten artykułPismo Święte mówi, że tylko gwałtownicy zdobywają królestwo Boże. To znaczy że udaje się to tylko ludziom, którzy mają radykalne podejście do życia i wyborów. Umiar nie polega na minimalizowaniu zła w życiu, a raczej na powiedzeniu konkretnego NIE temu, co do Boga nie prowadzi. W pełnieniu woli Bożej będzie to oznaczało powiedzenie NIE swoim pomysłom na życie, niekonsultowanym z Bogiem.
Co zatem rozumiemy pod pojęciem grzechu nieumiarkowania? Choć pierwsze, co nam przychodzi na myśl, to obżeranie się bądź opijanie się, mocno trzeba sobie uświadomić, że chodzi raczej o postawę duchową. Chodzi o decyzje, w których zamiast szukać pełnego oparcia i zaspokojenia w Bogu, szuka się go w innych warstwach, np. ciała albo psychiki. Szuka się wiec zadowolenia w przesadnych postach, różnych ćwiczeniach stanu ducha. Jak mówił św. Augustyn: „Niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Bogu”.
Trzeba mieć świadomość, że nasza wizja Boga nie jest w stanie zaspokoić naszych potrzeb i nas nasycić. Tym podstawowym pragnieniem człowieka jest tęsknota za Bogiem. Duch nieumiarkowania próbuje zająć nas wszystkim, bylebyśmy tylko nie myśleli albo nie odczuli niedosytu Bożej obecności, bo w przeciwnym razie od razu byśmy się do Niego zwrócili. Wmawia nam również zły duch, że jest niemożliwym, aby Bóg był w stanie wypełnić człowieka. (...)
